Πριν μερικές δεκαετίες, με ορισμένες πάντα εξαιρέσεις, δύο άνθρωποι μπορούσαν να συμβιώσουν και να δημιουργήσουν οικογένεια μόνο εντός του πλαισίου του γάμου. Με την εξέλιξη της κοινωνίας, την αλλαγή των κοινωνικών αντιλήψεων, των οικονομικών και πολιτιστικών δεδομένων, οι ερωτικές σχέσεις, η τεκνοποίηση και η συμβίωση αναπτύσσονται πλέον σε σημαντικό βαθμό εκτός του πλαισίου αυτού. Παράλληλα, η συμβίωση και η συγκατοίκηση στην οποία αποφασίζουν ελεύθερα να εισέλθουν δύο ενήλικα άτομα καλύπτει πρωτίστως τις ψυχικές, συναισθηματικές και ερωτικές τους ανάγκες και δε ταυτίζεται απαραίτητα με την τεκνοποίηση.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες κατά πλειοψηφία ήδη αποδέχονται έμπρακτα την εξέλιξη των εννοιών της οικογένειας, του γάμου και γενικότερα του θεσμικού πλαισίου των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων, αναγνωρίζοντας και κατοχυρώνοντας το «Σύμφωνο Συμβίωσης». Με το «Σύμφωνο Συμβίωσης» δύο άνθρωποι που επιλέγουν να συζούν διασφαλίζονται από πλευράς ατομικών δικαιωμάτων δημιουργώντας μια νομική σχέση που κατοχυρώνει την αμοιβαία υποστήριξη και αλληλεγγύη μεταξύ τους καθώς και τις σχέσεις τους με τρίτους για θέματα περιουσίας, ασφάλισης, κληρονομιάς και άλλα.
Επιπλέον, ο θεσμός του «Συμφώνου» ανταποκρίνεται όχι μόνο στην εξελικτική και αναπροσαρμοστική τάση που επικρατεί στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά επίσης, αίρει τις διακρίσεις και εμπεδώνει την ισοπολιτεία όλων των πολιτών ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Δηλαδή, το «Σύμφωνο» μπορεί να αποτελέσει για το κράτος μια αποτελεσματική «θεραπεία» στο κενό που παρουσιάζει σήμερα σε σχέση με την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, με την προϋπόθεση βεβαίως, ότι το «Σύμφωνο» θα ισχύσει χωρίς διάκριση.
Γι αυτό, ας ξεκινήσει τώρα δημόσια η συζήτηση για την κατοχύρωση του «Συμφώνου Συμβίωσης» χωρίς λαϊκισμούς και με τη νεολαία στην πρωτοπορία αυτής της συζήτησης. Η νέα γενιά που μεγαλώνει σήμερα στη Κύπρο, είναι αυτή που –ετεροχρονισμένα σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες – κέρδισε τη σεξουαλική απελευθέρωση, η γενιά που σπούδασε περισσότερο από κάθε προηγούμενη, που ταξίδεψε περισσότερο, που έκανε ίσως τις περισσότερες σχέσεις και που συμβίωσε πρώτη πριν και έξω από το γάμο. Θεωρώ ότι αυτή την ελευθερία έφτασε η ώρα να την κατοχυρώσουμε στη βάση των ατομικών δικαιωμάτων και της μη διάκρισης, έννοιες ασύμβατες με την πλειοψηφική λογική του δημοψηφίσματος. Η απάλειψη κάθε διάκρισης δεν υποτάσσεται σε κοινωνικές πλειοψηφίες, αλλά αποτελεί αξίωμα που διασφαλίζει τα δικαιώματα όλων των πολιτών ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκείας, χρώματος, αναπηρίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο ουσιαστικά πολεμά τη βάση της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας η οποία τοποθετεί το άτομο και τα δικαιώματά του στο κέντρο της δράσης της.
Το ζήτημα της δημιουργίας ή όχι «Συμφώνου Συμβίωσης» ή και άλλων πολιτικών που αίρουν διακρίσεις δε μπορούν να υπόκεινται σε δημοψηφισματικές λογικές, γιατί η υιοθέτηση σήμερα ενός συμφώνου συμβίωσης το οποίο κατοχυρώνει ατομικά δικαιώματα δεν αποτελεί παρά προέκταση της ίδιας της έννοιας της φιλελεύθερης δημοκρατίας η οποία δε προσδιορίζεται απλά και μόνο ως η επιβολή της πλειοψηφούσας άποψης αλλά και ως διασφάλιση των αναπαλλοτρίωτων ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του πολίτη. Διαφορετικά, η δημοκρατία κινδυνεύει να μετατραπεί σε αυτό που ο Alexis De Tocqueville από τον 19ο αιώνα είχε προσδιορίσει ως η «τυραννία της πλειοψηφίας».

Πριν αρκετούς μήνες έκανε την εμφάνισή του στους τοίχους της παλιάς Λευκωσίας ένα πανέξυπνο σχέδιο με το λογότυπο της Δημοκρατίας και από πάνω ένα πουλλάκι να απομακρύνεται από αυτό. Από κάτω έγραφε, «το πουλλίν επέτασεν». Το βρήκα εξαιρετικά εύστοχο και ευφυέστατο. Δεν μπορώ βεβαίως να είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς είχε κατά νου ο καλλιτέχνης όταν το δημιουργούσε αλλά, όποιος και αν είναι ο λόγος που θεωρεί ότι μας οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα, αυτό στο οποίο σίγουρα συμφωνούμε είναι στο συμπέρασμα, ότι δηλαδή, επέτασε!
Νομίζω πως πλέον μπορούμε να μιλούμε ανοικτά για το θέμα. Ότι δηλαδή σήμερα, το κυπριακό έχει καταντήσει ένα γραφικό ζήτημα, το οποίο συζητούν ελάχιστοι, ενδιαφέρει ακόμη λιγότερους και κουράζει σχεδόν τους πάντες. Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνοκυπριακής κοινότητας -για την τουρκοκυπριακή δεν έχω καθαρή εικόνα αλλά είναι μάλλον το ίδιο- έχει καταλήξει στο ότι τίποτα δε πρόκειται να συμβεί στο κυπριακό, τίποτα δε πρόκειται να αλλάξει, ότι αποκλείεται να βρεθεί λύση και καθόλου δε τους ενδιαφέρει τι επιπτώσεις αυτό μπορεί να έχει. Περίπου την ίδια ανταπόκριση συναντάς σε διεθνή και ευρωπαϊκά φόρα. Από την άλλη, οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Αυτό το οποίο συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι ότι ουσιαστικά διερχόμαστε μια αναγκαστική περίοδο αναβίωσης του αλυτρωτισμού σε συνδυασμό με μια μεγάλη δόση αδιαφορίας για να μην αναγκαστούμε να παραδεχτούμε ότι η απόρριψη του σχεδίου Ανάν ήταν η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία από το 1976. Πάντοτε, μετά από κάθε χαμένη ευκαιρία περνά ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δαιμονοποίησής της επειδή προτιμούμε μονίμως να είμαστε τα θύματα-ήρωες παρά οι συμβιβασμένοι-νικητές.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση του ΑΚΕΛ. Το οποίο ΑΚΕΛ για να μη ξεχνιόμαστε, το 2004 είπε ότι ήθελε 6 μήνες για να πείσει τον λαό. Βεβαίως δεν έπεισε κανένα αλλά έκτοτε, σταδιακά και με μεθοδικότητα αναπτύσσει έναν πολιτικό λόγο με έντονα στοιχεία εθνικιστικής αριστεράς και κεντρικό χαρακτηριστικό την επίθεση σε κάθε πραγματικό ή φανταστικό διαφωνούντα. Επίθεση στα Ηνωμένα Έθνη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον εκάστοτε ηγέτη της τουρκοκυπριακής πλευράς, στην αντιπολίτευση, στη συμπολίτευση κλπ. Γενικά φταίνε όλοι εκτός του ΑΚΕΛ. Κατά την ακελική ηγεσία η Ευρώπη μας εμπαίζει λόγω του κανονισμού απευθείας εμπορίου και των αποφάσεων του ΕΔΑΔ, ο Έρογλου είναι αδιάλλακτος, ντενκτασικός, ο Ταλάτ προηγουμένως είχε αλλάξει και «χάλασε», ο ΔΗΣΥ είναι υποκριτές και τους εγκατέλειψαν, το μισό «ανεπίσημο» ΔΗΚΟ είναι κακό, οι αμερικάνοι είναι ιμπεριαλιστές ούτως ή άλλως, ο Ντάουνερ είναι πονηρός και τελικά έμεινε μόνο ο Χριστόφιας ως μεσσίας να σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου, αλλά, ε, τι να κάνει κι αυτός παραπάνω; Αυτό είναι πολιτική ανάλυση νηπιαγωγείου αλλά δυστυχώς την ακούμε καθημερινά στα ράδια.
Τα στελέχη του ΑΚΕΛ έχουν επιδοθεί σε μια εκστρατεία «προστασίας» του Προέδρου από φανταστικούς και ακατονόμαστους εχθρούς και καλούν τον ακελικό κόσμο να δημιουργήσει δίκτυ προστασίας γύρω από τον Πρόεδρο. Το όλο σκηνικό είναι λίγο σουρεάλ και θυμίζει δεύτερο γύρο εκλογών. Ακόμη και οι πιο ιδεολόγοι, σοβαροί και υπεύθυνοι πολιτικοί του ΑΚΕΛ όπως και οι άνθρωποι της αριστερής διανόησης, έχουν κρυφτεί πίσω από το κόμμα χωρίς να ασκούν την παραμικρή κριτική.
Δυστυχώς όμως, το κυπριακό βρίσκεται μια αναπνοή προτού κλείσει οριστικά η ευκαιρία για επίτευξη λύσης ομοσπονδίας με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, όπως δηλαδή «διεκδικούμε» τόσα χρόνια. Θεωρώ ότι τόσο η ηγεσία του ΑΚΕΛ όσο και η ηγεσία του ΔΗΣΥ είναι σε θέση να καταλάβουν ότι τα ψέματα έχουν τελειώσει και ότι ο χρόνος έχει ουσιαστικά παρέλθει. Το κυπριακό δε μπορεί να περιμένει μέχρι του χρόνου που θα τελειώσουν οι βουλευτικές, το κυπριακό διευθετείται καθημερινά για εμάς χωρίς εμάς.
Γι αυτό και είναι μονόδρομος ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ να επιδείξουν την μέγιστη σοβαρότητα, σήμερα. Αυτή τη στιγμή οι επιλογές είναι: είτε λύση με τη συμμετοχή μας, είτε, διευθέτηση χωρίς τη συμμετοχή μας. Τα υπόλοιπα είναι ψευδοδιλήμματα. Η παρούσα κατάσταση τον μόνο που βολεύει αποκλειστικά είναι την Άγκυρα, γι αυτό πρέπει άμεσα η ίδια η ελληνοκυπριακή πλευρά να πάρει το παιχνίδι στα χέρια της και να θέσει χρονοδιάγραμμα για επίλυση του προβλήματος το τέλος του 2010.
Αν πάλι αποφασίσαμε να προσεταιριστούμε το δόγμα «ας τα κρατήσουν όλα αλλά χωρίς την υπογραφή μας», ενώ ταυτόχρονα συνεχίζουμε να κλαίμε για την ανάδελφη μας μοίρα, τότε, το «πουλλίν» όντως «επέτασεν». Τουλάχιστον ας βρουν οι κυβερνώντες τη δύναμη να πουν «δοκιμάσαμε και αποτύχαμε» ή εν πάση περιπτώσει ας προσπαθήσουν να σώσουν ότι σώζετε, δηλαδή, να επικεντρωθούν με όραμα και τόλμη στο θέμα της Αμμοχώστου. Πιστεύω ότι είναι ίσως το τελευταίο ζήτημα με το οποίο θα έχει διάθεση η διεθνής κοινότητα να ασχοληθεί.

Ο βουλευτής κ. Θεμιστοκλέους σε πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις του σε σχέση με το θέμα της κατοχύρωσης της συμβίωσης ομοφυλόφιλων ζευγαριών, δεν επέδειξε ούτε ανοχή, ούτε σεβασμό στη συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα. Απεναντίας, τους ταύτισε με τους παιδόφιλους, τους κτηνοβάτες, τους νεκρόφιλους και τους εγκληματίες. Ο κ. Θεμιστοκλέους μπορεί να διατηρεί τις ομοφοβικές του απόψεις, δηλαδή, να αντιμετωπίζει την ομάδα ανθρώπων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό από τον δικό του ως εγκληματίες ή ασθενείς. Από τη στιγμή όμως που τις δημοσιοποιεί υποπίπτει σε ένα ολίσθημα που είναι τουλάχιστον ηθικά ανεπίτρεπτο (σε χώρες που θα ήθελαν να περηφανεύονται για τη δημοκρατία τους θα έπρεπε να είναι και νομικά ανεπίτρεπτο).

Ένα δημοκρατικό κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύσει την κάθε μειονοτική κοινωνική ομάδα, στην προκειμένη περίπτωση τους ομοφυλόφιλους από τέτοιου είδους επιθέσεις με ρυθμίσεις που περιορίζουν το ρατσιστικό λόγο. Εξάλλου, ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλ. άρθρο 21 κατά των διακρίσεων) έχει γίνει και νομικά δεσμευτικός με την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισσαβόνας και απορρίπτει κάθε διάκριση στη βάση σεξουαλικού προσανατολισμού. Η δε κοινωνία που επιτρέπει να εκφράζονται, χωρίς δριμεία αντίδραση τέτοιου είδους ισχυρισμοί, προφασιζόμενη την ελευθερία του λόγου, απλά κρύβει κάτω από ένα μανδύα δήθεν φιλελευθερισμού, το δικό της ρατσιστικό πρόσωπο.

Επίσης, επειδή οι ομοφοβικές δηλώσεις που έδωσαν την αφορμή για να γραφτεί το άρθρο προέρχονται από δημόσιο πρόσωπο και βουλευτή του ΔΗΣΥ, πιστεύω πως χρειάζεται να τονιστεί ότι η ιδεολογία του ΔΗΣΥ βασίζεται στο φιλελευθερισμό, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο άνθρωπος. Ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων, η ελευθερία και η δημοκρατία αποτελούν για μας απαραβίαστες αρχές και πιστεύω. Τα σύνολα φτιάχνονται από μονάδες και ο σεβασμός της κάθε μονάδας ξεχωριστά σημαίνει σεβασμό της ομάδας και των ιδιαίτερών της προτιμήσεών της.

Πριν ένα μήνα πάντως μια τουρκική οργάνωση υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων κατέθεσε αγωγή στην Κωνσταντινούπολη κατά της υπουργού Οικογένειας και Γυναίκας, Αλιγιέ Σελμά Καβάφ, μετά από τη δήλωσή της ότι η ομοφυλοφιλία είναι “αρρώστια” που θα πρέπει να θεραπευτεί.

Ελπίζω ότι στην Κύπρο δε θα χρειαστεί να περάσουμε από παρόμοιες περιπέτειες υποκίνησης μίσους και ρατσισμού αλλά ότι, το θέμα θα τεθεί και θα συζητηθεί στη σωστή του διάσταση, δηλαδή στη βάση του σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων.

«Το συμπόσιο, σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας, διοργανώθηκε την Περασμένη Παρασκευή και Σάββατο στη Λευκωσία (…) από τον Όμιλο Ιστορικού Διαλόγου και έρευνας και είχε θέμα: «τι σημαίνει να σκέφτεσαι ιστορικά: έξι χρόνια μετά». Προφανώς υπονοώντας έξι χρόνια μετά το σχέδιο Ανάν και το δημοψήφισμα.» …

Το πιο πάνω αποτελεί μέρος της εισαγωγής δημοσιεύματος στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ 10/05 και είναι ένα από τα πιο φαιδρά και αστεία δημοσιεύματα που έχω δει φέτος.

Το ρεπορτάζ διάνθισαν με δηλώσεις τους η κα Σεμελίδου (Πρόεδρος ΟΕΛΜΕΚ) αλλά και ο κ. Ταλιαδώρος (Πρόεδρος ΑΛΛΑΓΗΣ), οι οποίοι όταν κλήθηκαν να σχολιάσουν το γεγονός η μεν πρώτη είπε: «δεν είναι δυνατόν να μιλούμε για καταγραφή της ιστορίας έξι χρόνια μετά, ενώ γνωρίζουμε ότι θα πρέπει για να γίνει αυτό να περάσουν κάποιες δεκαετίες» (!). Ο δεύτερος πιο λάβρος είπε: «η καταγραφή της ιστορίας δε γίνεται έξι χρόνια μετά, αλλά 50 ίσως και 60 χρόνια μετά τα γεγονότα, και αυτό δείχνει ότι το συνέδριο δεν είναι ιστορικού περιεχομένου, αλλά καθαρά πολιτικού, το οποίο θέλει να προωθήσει συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις» (!).
Μιλάμε για το γέλιο της αρκούδας. Επειδή, οι δύο κατά τα άλλα έγκριτοι συνδικαλιστές, η κα Σεμελίδου και ο κ. Ταλιαδώρος (ο τελευταίος μάλιστα με σπουδές στην ιστορία και θεωρητικά σε θέση να εξετάζει και να διασταυρώνει πηγές) έκτισαν τα επιχειρήματά τους πάνω σε μια εκτός πραγματικότητας διαπίστωση.
Αν κανείς μπει στον κόπο να βρει την ανακοίνωση των διοργανωτών του συμποσίου μπορεί να διαβάσει τα εξής: «Ο Όμιλος Ιστορικού Διάλογου και Έρευνας έθεσε τις βάσεις μιας ζωντανής και πρωτοποριακής συζήτησης σχετικά με τη διδασκαλία της ιστορίας οργανώνοντας το πρώτο του συνέδριο στην Κύπρο. Τώρα, έξι χρόνια μετά, ο ΟΙΔΕ θα ξανασυζητήσει την έννοια της κατανόησης της ιστορίας και την σχέση που έχει με την διδασκαλία της ιστορίας σε ένα διεθνές συμπόσιο με τον τίτλο «Τι Σημαίνει να σκεφτόμαστε ιστορικά: 6 χρόνια μετά».

Άνθρακες ο θησαυρός! Το «έξι χρόνια μετά» αναφέρεται στα έξι χρόνια που πέρασαν από το πρώτο συνέδριο του ομίλου υπό τον τίτλο «Τι σημαίνει να σκέφτομαι ιστορικά». Επίσης ενδεικτικά και μόνο αναφέρω ότι πριν 6 χρόνια δηλαδή το 2004, εκτός από το συνέδριο του ομίλου και το δημοψήφισμα, η χώρα μας εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διεξήχθησαν οι πρώτες ευρωεκλογές, έγιναν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Μαδρίτη, η εθνική Ελλάδος πήρε το ευρωπαϊκό και επανεκλέγηκε ο Κουφούορ πρόεδρος της Γκάνας. Αυτά είναι απλά μερικά από τα γεγονότα που συνέβησαν πριν 6 χρόνια.
Δεύτερο, για να προχωρήσουμε και λίγο στο ακαδημαϊκό και στη συνέχεια στο πολιτικό μέρος της συζήτησης, θέλω να ενημερώσω τους δύο εκπαιδευτικούς ότι πουθενά στη βιβλιογραφία δε βρήκα αναφορά σε χρονικό όριο για να συζητήσεις ιστορικά ένα γεγονός. Η ιστορία δεν είναι στατική για να τη γράψεις μια φορά μετά από 60 χρόνια και να ξεμπερδέψεις. Εκτός και αν στη βάση των κριτηρίων των συνδικαλιστών μας θεωρήσουμε ότι ο Θουκυδίδης που έγραψε τον πελοποννησιακό πόλεμο ενόσω εξελισσόταν ότι ήταν ένας κακός ιστορικός και τον αποκλείσουμε από τα σχολεία μας!
Τέλος, σε σχέση με την πολιτική διάσταση την οποία τόσο άστοχα οι δύο συνδικαλιστές προσπάθησαν να αποδώσουν στο συνέδριο έχω να πω το εξής. Πως το να σκέφτεσαι ιστορικά σημαίνει να είσαι σε θέση να αξιολογείς ιστορικά γεγονότα στο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής, να τα ερμηνεύεις, να είσαι σε θέση να εξάγεις συμπεράσματα και να αξιολογείς την εγκυρότητα της κάθε αφήγησης. Μήπως όμως τελικά στην προκειμένη περίπτωση, η μόνη πραγματική πολιτική διάσταση που υπάρχει είναι η πολιτική άρνηση και ο κομπλεξισμός ορισμένων απέναντι σε οτιδήποτε κτυπάει στο καμπανάκι του εθνικισμού τους; Μήπως η ανεύθυνη πολιτικολογία απλά θέλει να υποκρύψει το μοναδικό πραγματικό τους πρόβλημα που δεν είναι άλλο από το ότι ο Όμιλος Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας, προς πείσμα πολλών, είναι δικοινοτικός;

Όταν ο Δημήτρης Χριστόφιας αναλάμβανε την Προεδρία της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2008, η διεθνής κοινότητα χαιρέτιζε με ανακούφιση αλλά και με συγκρατημένη αισιοδοξία. Η μισαλλοδοξία, η περιρρέουσα και η διχόνοια έδειχναν να περνούν στο παρελθόν και πάνω από το νησί (και στις δύο πλευρές) έπνεε ένας άνεμος ελπίδας. Αυτό τουλάχιστον ίσχυε για την πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων οι οποίοι μέχρι και εκείνη τη στιγμή, θεωρούσαν ότι με σοβαρότητα και κυρίως με τη συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων θα μπορούσαμε να ελπίζουμε για μια λύση η οποία θα μπορούσε, να ήταν ακόμη και βελτιωμένη σε σχέση με το Σχέδιο Ανάν.
Δύο χρόνια μετά, και μετά από σειρά λαθών, παραλείψεων και ως απόρροια της εντελώς λανθασμένης πορείας απαξίωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άρνησης της βοήθειας του ΟΗΕ, βρισκόμαστε ίσως στην πιο δεινή κατάσταση από ποτέ προηγουμένως. Όχι γιατί αυτή τη στιγμή ασκούνται έντονες πιέσεις στην πλευρά μας για οτιδήποτε. Αλλά επειδή πλέον, έχουμε περάσει στη φάση που δεν ασχολείται κανένας μαζί μας. Το πιο τραγικό βεβαίως, αν και καθόλου αδικαιολόγητο, είναι που οι ίδιοι οι πολίτες έχουν χάσει κάθε ενδιαφέρον, κάθε ελπίδα, κάθε διάθεση ενασχόλησης με αυτό που ονομάζεται κυπριακό. Το τρίτο εξίσου τραγικό είναι που ο Δημήτρης Χριστόφιας δείχνει να μην το κατανοεί ή προσποιείται ότι δεν το κατανοεί και ετοιμάζει τις συνεργασίες του για το 2013.
Δεν είμαι βέβαιη κατά πόσο η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται στο έπακρο την εκτίμηση/διαπίστωση ότι η Ελληνοκυπριακή πλευρά αναζητεί λύση «με το στανιό». Έχει κερδίσει κατά κράτος στη μάχη της διπλωματίας και των εντυπώσεων. Ευσεβοποθισμοί του τύπου «αναμένεται κίνηση από την Τουρκία» τους θεωρώ τουλάχιστο γελοίους και εκτός πολιτικής πραγματικότητας. Η Τουρκία δεν έχει ανάγκη σήμερα να προβεί στην ελάχιστη υποχώρηση. Ο Ερντογάν μας λέει στα μούτρα «εμείς θέλουμε λύση, το αποδείξαμε, ψηφίσαμε ναι, θεωρούμε ότι το πρόβλημα πρέπει να λυθεί άμεσα και κατ’ ακρίβεια δεν έχουμε πρόβλημα να μετακινήσουμε και τα στρατεύματα από την Κύπρο μόλις συμφωνηθεί λύση ή και ενωρίτερα εάν απαιτείται». Ο Ερντογάν κερδίζει συνεχώς, λόγω του ότι ποτέ δε μπορέσαμε να τον διαψεύσουμε από το 2003 μέχρι και σήμερα! Και για να γίνω πιο προκλητική, υποθέτω ότι κι αν αποχωρήσουν όλα τα τουρκικά στρατεύματα η διαίρεση και πάλι θα διαιωνίζεται, θα βρούμε εμείς πρώτοι τον τρόπο για να τη διαιωνίσουμε. Γιατί ορισμένοι προτιμούν να ζούμε πλάι πλάι με τους «βαρβάρους» παρά μαζί με τους «άλλους».
Μπορεί βεβαίως το ΑΚΕΛ να έχει μια ολόκληρη ιστορία φιλίας και συνεργασίας με τους τουρκοκύπριους που να ανατρέπει μερικώς το πιο πάνω, άλλα, το ΑΚΕΛ δε θα μπορέσει ποτέ να αποβάλει από τους δικούς του «άλλους», τους αμερικάνους, τους άγγλους, τους ιμπεριαλιστές, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον ΟΗΕ κλπ. Όλα αυτά μαζί με το σύνθημα μπαρούφα που κληρονομήσαμε από τους Τάσσο και Λιλλίκα «όχι στην επιδιαιτησία, όχι σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα» μας οδήγησαν εδώ που είμαστε. Είναι αστείος ο ισχυρισμός βεβαίως ότι το κυπριακό θα μπορούσε ποτέ να παρουσιάσει πρόοδο μέσα σε δύο σαββατοκύριακα εντατικών διαβουλεύσεων. Το κυπριακό θα μπορούσε όμως να είχε λυθεί από τον Φεβρουάριο του 2008 μέχρι και σήμερα, εάν πρώτοι εμείς ζητούσαμε αυστηρά χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησία. Δυστυχώς, ο Λιλλήκας δεν υπάρχει πλέον πολιτικά, όμως οι ιδέες του ζουν, βασιλεύουν και κατατρώγουν το κυπριακό. Επειδή εμπέδωσε πως χρονοδιαγράμματα ίσο ασφυξία και πίεση, ενώ, τα χρονοδιαγράμματα θα μπορούσαν να αποτελούν πηγή οξυγόνου στη διαδικασία λύσης του κυπριακού. Γι αυτό κι εγώ λέω ας σταματήσουμε να αναμασούμε συνθήματα, ας σκεφτούμε με λογική και ας αλλάξουμε επιτέλους ρότα.

Με αφορμή τη δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ του Αρχιεπισκόπου Κύπρου και του βουλευτή κ. Χρήστου Πουργουρίδη, προκύπτει ξανά το ζήτημα της διάκρισης των ρόλων μεταξύ κράτους και εκκλησίας. Τίθενται επίσης θέματα όπως το δικαίωμα παρέμβασης ή μη της εκκλησίας στο εθνικό ζήτημα.
Πιστεύω ότι σε μια δυτική και φιλελεύθερη κοινωνία που είναι ώριμη δημοκρατικά, η διάκριση των ρόλων θα έπρεπε να εξυπακούεται. Θα ήταν εμπεδωμένο το αξίωμα «τα του Kαίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Οι ρόλοι θα ήταν ξεκάθαροι δίχως να τίθεται ζήτημα «δικαιωμάτων». Οι ξεκάθαροι ρόλοι θα οριοθετούσαν και το πεδίο δράσης του κάθε φορέα. Σε αυτή την περίπτωση, οι θρησκευτικοί ηγέτες θα ασχολούνταν με τη σωτηρία των ψυχών και ίσως να έκαναν σεμνές πολιτικές παρεμβάσεις που θα αφορούσαν φιλανθρωπικά θέματα, όπως για παράδειγμα την εξάλειψη της φτώχειας, ή ηθικά ζητήματα όπως το κατά πόσο είναι επιτρεπτή η ευθανασία.
Στην Κύπρο, για ιστορικούς κυρίως λόγους, αποτελεί «κεκτημένο» για τους θρησκευτικούς αρχηγούς η πολιτική παρέμβαση, δηλαδή, η από πλευράς τους προώθηση μιας συγκεκριμένης πολιτικής άποψης για τη λύση του κυπριακού με ότι αυτό συνεπάγεται (διανομή βιβλίων, εγκυκλίων, πολιτικές δηλώσεις, αφορισμός των διαφωνούντων κλπ).
Οπότε προκύπτει το ερώτημα: Έχουν το δικαίωμα ο Αρχιεπίσκοπος και οι θρησκευτικοί ηγέτες να προβαίνουν σε πολιτικές παρεμβάσεις; Κατά την άποψη μου εάν το ερώτημα τεθεί σε αυτή τη βάση, η απάντηση που θα έδινα θα ήταν καταφατική. Δηλαδή πως ναι, σε μια δημοκρατία το δικαίωμα της άποψης κατοχυρώνεται για όλους.
Βεβαίως, η άποψη του Αρχιεπισκόπου δεν είναι εκ των πραγμάτων το ίδιο με την άποψη ενός ακαδημαϊκού, ενός δημοσιογράφου ή του επικεφαλής μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Ο Αρχιεπίσκοπος, επενδυμένος με τη «θεία δύναμη», την οικονομική ευχέρεια και το μονοπώλιο χρήσης των εκκλησιών, διεκδικεί να κατοχυρώσει την άποψή του ως ηγέτης αντίστοιχος (εάν όχι ανώτερος) των πολιτικών ηγετών.
Όμως, η πολιτική άποψη του Αρχιεπισκόπου δεν έχει την ίδια διάσταση ευθύνης που έχει η άποψη για το θέμα ενός εκλεγμένου αξιωματούχου. Γιατί οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού κρίνονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση για τις εκτιμήσεις τους, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος όχι.
Επίσης, ένα άλλο εξίσου σοβαρό ζήτημα αφορά στο δικαίωμα όλων των υπόλοιπων στην κριτική. Εδώ νομίζω είναι που εντοπίζω και το σοβαρότερο δημοκρατικό έλλειμμα στις σχέσεις κράτους-εκκλησίας στην Κύπρο σήμερα. Το δικαίωμα στην άποψη που έχει ο Αρχιεπίσκοπος, ορισμένοι θεωρούν πως, μπορεί να «αφαιρεί» από τους υπόλοιπους το δικαίωμά τους στο να τον κρίνουν, να διαφωνούν ή να χαρακτηρίζουν τις απόψεις του όπως οι ίδιοι επιθυμούν. Όποιοι και να είναι οι λόγοι που ορισμένοι πολιτικοί αρχηγοί πιστεύουν το πιο πάνω (οικονομικοί, θρησκευτικοί ή άλλοι), το βέβαιο είναι, πως πλήττει τη σύγχρονη δημοκρατία και το δημόσιο διάλογο.
Ενώ τέλος, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος θα όφειλε κατά την άποψή μου, ως ελαχίστη ηθική υποχρέωση, όταν παίρνει θέση για εθνικές διενέξεις να το πράττει παραθέτοντας λογικά πολιτικά επιχειρήματα και αποδεχόμενος την κριτική δίχως αφορισμούς του τύπου «άθεοι δικτάτορες» και κυρίως, χωρίς να περιβάλλει την πολιτική του άποψη με τη «θεία πρόνοια» χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του ως «θείο δημιούργημα».

Το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού (ΑΚΕΛ) βρίσκεται στην εξουσία ως κυβερνών ή συγκυβερνών κόμμα τα τελευταία 7 χρόνια. Αυτά τα χρόνια υπήρξαν τα πιο καθοριστικά στην πορεία του κυπριακού μετά το’74. Κατά το διάστημα αυτό, η εποχή υπήρξε ιστορική γιατί ήταν η πρώτη φορά που είχαμε ένα καταιγισμό εξελίξεων τόσο πριν όσο και μετά την κατάθεση του πρώτου ολοκληρωμένου σχεδίου λύσης του κυπριακού. Τα κόμματα έπρεπε να πάρουν πραγματικές αποφάσεις αφού υπήρχαν πραγματικά πολιτικά διακυβεύματα. Αυτή την κρίσιμη εποχή λοιπόν, το ΑΚΕΛ, έκανε επτά σημαντικά πολιτικά λάθη που επηρέασαν αρνητικά την προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο κυπριακό.
Λάθος 1ο
Η απόφαση του ΑΚΕΛ να υποστηρίξει το 2002 τον Τάσσο Παπαδόπουλο σηματοδοτούσε την ίδια ώρα τον ενταφιασμό της λύσης του κυπριακού για την επόμενη πενταετία. Εκ των υστέρων πιστεύω ότι δικαιώνονται πλήρως όσοι υποστήριξαν αυτή τη θέση τότε. Οι δικαιολογίες του ΑΚΕΛ, ότι δεν υπήρχε κινητικότητα στο κυπριακό τον Ιούλιο του 2002 φανερώνουν ακριβώς πόσο λάθος ζύγιασε τα πράγματα.
Λάθος 2ο
Το 2003 το ΑΚΕΛ δε συναντήθηκε πολιτικά με τους Τουρκοκύπριους. Το 2003, οι Τουρκοκύπριοι έκαναν τη δική τους επανάσταση στην κατοχή. Για πρώτη φορά πήραν την τύχη στα χέρια τους και «τρύπησαν» το τείχος. Δυστυχώς το ΑΚΕΛ όπως και σχεδόν όλοι οι άλλοι δεν πήραν χαμπάρι ότι εκείνο το πρωινό του Απρίλη θα μπορούσε να αποτελέσει μια άνευ προηγουμένου λαϊκή κινητοποίηση και από τις δύο πλευρές για τον τερματισμό της κατοχής και μια νέα αρχή με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Αντί τούτου, κρύφτηκαν όλοι φοβισμένοι πίσω από τις δηλώσεις του Δώρου Θεοδώρου ο οποίος «προειδοποιούσε» για τους κινδύνους και την «προδοσία». Οι αρχές της Δημοκρατίας δε, έκαναν τη δουλειά τους όπως τους την επέβαλλαν οι κατοχικές δυνάμεις: έστησαν έκαναν αυστηρούς ελέγχους και ζητούσαν διατυπώσεις. Ας ευχηθούμε η ιστορία να μην γράψει μετά από χρόνια ότι το τείχος έπεσε από τους Τουρκοκύπριους και επανατοποθετήθηκε αυτόματα από τις αρχές των δύο πλευρών.
Λάθος 3ο
Η παλινωδία της απόφασης για το Σχέδιο Ανάν. Το Ναι μεν αλλά Όχι θα καταγραφεί ως ο μεγαλύτερος πολιτικός στρουθοκαμηλισμός στην ιστορία του κυπριακού. Ο Δημήτρης Χριστόφιας στις 12 Απριλίου 2004 ανακοίνωνε την απόφαση: «Σήμερα το Κόμμα μας βρίσκεται μπροστά σε ένα σχέδιο που τα θετικά του στοιχεία, με την πιθανή αποδοχή του, θα μπορούσαν, παρά τους κινδύνους, να δημιουργήσουν ελπιδοφόρα προοπτική για ειρηνική συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων….. το ΑΚΕΛ καλεί τα Ηνωμένα Εθνη και το διεθνή παράγοντα να προχωρήσουν στην αναβολή των δημοψηφισμάτων για μερικούς μήνες, ώστε να προηγηθεί η δυνατότητα αντικειμενικής παρουσίασης του Σχεδίου Ανάν στο λαό, να δοθεί η δυνατότητα διαπραγμάτευσής του στη βάση που αναφέραμε πιο πάνω, και κάλυψης των κενών που υπάρχουν, έτσι που να καταστεί δυνατή η έγκρισή του, από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων». Ακολούθησε η δαιμονοποίηση του σχεδίου με πρόσχημα να μη «πληγεί» η δική μας πλευρά. Και όντως η λύση «δεν ανατινάχτηκε στον αέρα» επειδή λύση δεν αναζητήθηκε. Ανατινάχτηκαν όμως οι σχέσεις ε/κ και τ/κ.
Λάθος 4ο
Το ΑΚΕΛ δίνει κάλυψη στον τότε Πρόεδρο Τάσο Παπαδόπουλο για την πολιτική της περιρρέουσας. Η Χαραυγή μετατράπηκε σε γκεμπελική φυλλάδα και οι «αποκαλύψεις πουλημένων» δίνουν και παίρνουν. Οι πακτωλοί λάσπης κατά δημοσιογράφων, στελεχών του ΔΗ.ΣΥ, οργανώσεων νεολαίας, Μ.Κ.Ο κλπ γίνονται πρωτοσέλιδα. Το μόνο που κατάφερε να αντιτάξει ο Χριστόφιας τότε, ήταν μια θυμωμένη δήλωση με την οποία αρνιόταν κάθε κατηγορία κατά της Ελένης Μαύρου. Για όλους τους υπόλοιπους δε βρήκε λέξη…
Λάθος 5ο
Η στάση απέναντι στο ΔΗ.ΣΥ μετά την ανάληψη της εξουσίας. Το ΑΚΕΛ και ο ίδιος ο Πρόεδρος τους τελευταίους 22 μήνες καλλιεργούν συνειδητά στον κόσμο τους την πίστη ότι, ο μεγαλύτερος τους εχθρός είναι ο ΔΗ.ΣΥ (με μοναδική φωτεινή εξαίρεση τον ΑΣΤΡΑ). Το αποτέλεσμα είναι να διαδραματίζεται δημόσια ένα πολιτικό τσίρκο χωρίς προηγούμενο. Όλοι οι «σύμμαχοι» στην κυβέρνηση είναι οι χειρότεροί επικριτές της πολιτικής της κυβέρνησης! Διαφωνούν ακόμη και με τη βάση λύσης. Την ίδια ώρα, ο Χριστόφιας στηρίζεται για τους χειρισμούς στο κυπριακό αποκλειστικά από τον ΔΗ. ΣΥ με τρόπο έντιμο και ξεκάθαρο. Αλλά είναι πλέον εμφανές πως το ΑΚΕΛ θα προτιμούσε ίσως στην τελική να έχει απέναντί του ένα «κακό» ΔΗΣΥ για να μπορέσει να σκεπάσει κάτω από αυτό τα ιδεολογήματά του και να του ρίξει το βάρος της ευθύνης για τη μη λύση.
Λάθος 6ο
Είκοσι δύο μήνες μετά τη ανάληψη της προεδρίας από το ΑΚΕΛ, το κόμμα της αριστεράς εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι των «κακών πλουτοκρατών δεξιών», να επαναλαμβάνει τα παράλογα συνθήματα των απορριπτικών (όχι χρονοδιαγράμματα, επιδιαιτησίες κλπ) και τελευταία, να υιοθετεί μία αστεία ρητορική του τύπου «ορόσημα πολλά αλλά εμείς συνεχίζουμε τη διαπραγμάτευση». Πιστεύω ότι ο Χριστόφιας στα μάτια της διεθνούς κοινότητας κινδυνεύει πλέον σοβαρά να χάσει κάθε αξιοπιστία.
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι διατηρεί όπως μπορεί τις γέφυρες με ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ και προσβλέπει ανοικτά πλέον σε μια δεύτερη θητεία. Θεωρεί ότι ο Έρογλου θα του δώσει το τέλειο άλλοθι. Αυτό το οποίο δεν έχει συνεκτιμήσει το ΑΚΕΛ και που είναι το 7ο του λάθος είναι ότι με άλυτο το κυπριακό και τις ευθύνες να το βαραίνουν, η προσπάθεια του για επανεκλογή θα βρει απέναντί της όχι μόνο τον Έρογλου αλλά και ένα σκληρό και εθνικιστικό μέτωπο από τη συγκυβέρνηση. Αυτό σε συνδυασμό με τη κακή διαχείριση της οικονομίας δύσκολα θα του επιτρέψουν να ισορροπήσει.
Δυστυχώς όμως, μέχρι το 2013 η ελληνοκυπριακή πλευρά θα έχει χάσει κάθε πιθανότητα να λύσει το πρόβλημα στη βάση συμφωνημένης ομοσπονδίας και θα περιπέσουμε στη δίνη του αλυτρωτισμού, του λαϊκισμού και της πολιτικής υποκρισίας που εύκολα επικρατούν σε τέτοιες συνθήκες. Μέχρι που να βρεθεί ένας «προδότης» να προτείνει ίσως τη μοναδική εφικτή λύση πλέον, που θα είναι μια συμφωνημένη διχοτόμηση με αναγνώριση των τετελεσμένων. Φυσικά η διχοτόμηση δε θα είναι αυτή ακριβώς που φαντάζονται αφελώς οι σημερινοί υποστηρικτές της.

“Κατά καιρούς, όλοι τοποθετούμαστε σε σχέση με την ανάγκη παροχής φροντίδας ή βοήθειας στην νέα γενιά. Το ζητούμενο όμως δεν είναι μόνο αυτό, δηλαδή το πώς να επιλύουμε για λογαριασμό των νέων τα προβλήματα. Κύριο ζητούμενο είναι πώς μπορεί η ΕΕ, αλλά και το κάθε Κράτος Μέλος χωριστά να ενδυναμώσουν τη νέα γενιά, να δώσουν τα εφόδια και τη δύναμη στους νέους, ώστε οι ίδιοι να βοηθούν τους εαυτούς τους, να λύνουν τα προβλήματά τους, μόνοι τους να δημιουργούν και να χαράσσουν το μέλλον τους”.
Από Δηλώσεις Γιώργου Παπανικολάου (Ευρωβουλευτής και εισηγητής θέματος στο Ε.Κ.)

Στις 27 Νοεμβρίου οι αρμόδιοι Υπουργοί των 27 ψήφισαν στο Συμβούλιο Υπουργών της Ε.Ε. το νέο πλαίσιο ευρωπαϊκής συνεργασίας στον τομέα της νεολαίας. Το νέο πλαίσιο που θα ισχύσει για την περίοδο 2010-2018 αναγνωρίζει πως οι νέοι έχουν καθοριστικό ρόλο να διαδραματίσουν σε κοινωνικο-οικονομικές, δημογραφικές, περιβαλλοντικές και τεχνολογικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι νέοι έχουν επίσης σημαντικό ρόλο στην υλοποίηση των στόχων της στρατηγικής της Λισσαβόνας για βιώσιμη ανάπτυξη και εργασία.
Την ίδια ώρα αναγνωρίζει την ιδιαίτερα αρνητική επιρροή που είχε και έχει η οικονομική κρίση στην ανεργία των νέων όπως και τις σοβαρές ελλείψεις που υπάρχουν ακόμη σε θέματα συμμετοχής και αντιπροσώπευσης των νέων στις δημοκρατικές διαδικασίες. Το νέο πλαίσιο κτίζει πάνω στην προηγούμενη εμπειρία και τονίζει την ανάγκη να μπορέσει να καταστήσει τους νέους ευρωπαίους ικανούς να πετύχουν τα μέγιστα των δυνατοτήτων τους και των ευκαιριών που έχουν, παρέχοντάς τους τα εργαλεία για να ενισχύσει την αυτονομία τους και τη θέση τους στη σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία.
Γενικοί στόχοι της νέας στρατηγικής είναι: 1ο να δημιουργήσει περισσότερες και πιο ίσες ευκαιρίες για όλους τους νέους στην εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας και 2ο να προωθήσει την ενεργή πολιτότητα, την κοινωνική ενσωμάτωση και την αλληλεγγύη.
Το πλαίσιο αναγνωρίζει 8 βασικούς τομείς όπου προτείνει συγκεκριμένες ενέργειες στα κράτη μέλη για δράση. Αυτοί είναι: εκπαίδευση και κατάρτιση, απασχόληση και επιχειρηματικότητα, υγεία, συμμετοχή, εθελοντικές δραστηριότητες, κοινωνική ενσωμάτωση, νέοι και ο κόσμος, δημιουργικότητα και πολιτισμός.
Επίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση καλεί τα κράτη μέλη να αντιμετωπίσουν την πολιτική για την νεολαία με τρόπο συνεκτικό και ως «οριζόντια πολιτική» η οποία να διαπερνά όλες τους τις πολιτικές. Τα καλεί δηλαδή να λαμβάνουν υπόψη τις διαστάσεις και την επιρροή που θα έχουν στους νέους οι αποφάσεις τους σε κάθε τομέα πολιτικής.
Την ίδια ώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται πιο αυστηρή με τα κράτη μέλη εισάγοντας νέα εργαλεία για την υλοποίηση, την παρακολούθηση και την αξιολόγηση των δικών τους πολιτικών. Τα υποχρεώνει οι εθνικές πολιτικές για την νεολαία να βασίζονται σε έγκυρα δεδομένα και αντικειμενικές έρευνες. Η πρόοδος τους στον τομέα νεολαίας θα αξιολογείται σε ευρωπαϊκό επίπεδο κάθε τρία χρόνια. Η πρώτη αξιολόγηση συμπίπτει και με την κυπριακή προεδρία του 2012! Επίσης τα αποτελέσματα της αξιολόγησης για κάθε κράτος μέλος θα δημοσιοποιούνται με διαφάνεια και η όλη διαδικασία θα παρακολουθείται στενά από την Επιτροπή.
Καταληκτικά, η Ε.Ε. δίνει τα εργαλεία στα κράτη μέλη και ξεκάθαρες κατευθύνσεις για τη χάραξη συγκροτημένων πολιτικών για την νεολαία. Την ίδια στιγμή δίνει σε εμάς τους οργανωμένους νέους την νομιμότητα και τη δύναμη για να διεκδικήσουμε από τις κυβερνήσεις μας τον ρόλο που μας αξίζει αλλά και να έχουμε λόγο σε αυτά που θα σχεδιαστούν και που θα μας αφορούν. Ιδιαίτερα εδώ στην Κύπρο όπου τα θέματα αλλά και οι πολιτικές για την νεολαία παραπαίουν και θεωρούνται μονίμως δευτερεύον θέμα, η ανάγκη για οργανωμένη δράση εκ μέρους μας είναι απαραίτητη. Η χάραξη συγκροτημένης εθνικής πολιτικής για την νεολαία αποτελεί πλέον αναγκαιότητα.

«Τουρκοκύπριος τους άρπαξε την εκπροσώπηση» ήταν πρωτοσέλιδος τίτλος καθημερινής εφημερίδας την περασμένη Τετάρτη. Το δημοσίευμα αναφερόταν στην εκλογή του τ/κ εκπαιδευτικού Sener Hassan Elcil ως εθνικού εκπροσώπου στην ευρωπαϊκή πλατφόρμα εκπαιδευτικών (καθηγητών και δασκάλων) ETUCE.
Στην ETUCE, με βάση την ιστοσελίδα της, συμμετέχουν από την Κύπρο 6 οργανώσεις οι KTOEOS, KTOS, ΟΕΛΜΕΚ, ΠΟΕΔ, ΟΛΤΕΚ και DAU-SEN δηλαδή 3 Ε/Κς και 3 Τ/Κς. Στις 25 Νοεμβρίου στη Τακτική Γενική Συνέλευση υποψήφιος από την Κύπρο ήταν ο Γ.Γ. της KTOS Sener ELCIL όπου και εκλέγηκε ως εθνικός εκπρόσωπος.
Τη συνέχεια λίγο πολύ τη γνωρίζετε, αντέδρασαν οι Ε/Κς συντεχνίες στη βάση του επιχειρήματος ότι λέει δε τους ενημέρωσε από πριν για τις προθέσεις του να κατέλθει ως υποψήφιος (να πιστέψουμε τώρα ότι οι Ε/Κ ρωτούν τους Τ/Κς πριν αποφασίσουν για οτιδήποτε), άλλοι έφεραν το επιχείρημα ότι δε μπορεί ένας Τουρκοκύπριος να εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία (τάδε έφη Πρώην Υπουργός Π.Π. Άκης Κλεάνθους) και άλλοι ότι τίθεται ζήτημα έμμεσης αναγνώρισης του ψευδοκράτους.
Νομίζω ότι κανένας δεν άγγιξε την ουσία του πολιτικού ζητήματος που είναι ότι πλέον τα πράγματα στο Κυπριακό δεν είναι άσπρο-μαύρο. Τα ζητήματα είναι εξαιρετικά περίπλοκα και το κυπριακό δεν είναι απλά καλοί-κακοί, κατοχή-απελευθερωση κλπ. Το Κυπριακό δε μπορεί πλέον να στηρίζεται σε συνθήματα και ρητορείες του ’80 επειδή έκτοτε τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην. Τα οδοφράγματα άνοιξαν, μπήκαμε στην Ε.Ε., ο Ντενκτάς αποτελεί πλέον παρελθόν και ο χρόνος δημιουργεί συνεχώς νέα τετελεσμένα. Η εμμονή σε δήθεν διαχρονικές θέσεις απλά μας εγκλωβίζει σε μια ρητορική πολιτικής υποκρισίας την οποία ο κάθε συνομιλητής μας αντιλαμβάνεται αμέσως.
Όταν για παράδειγμα η άλλη πλευρά αναφέρεται σε δύο λαούς στην Κύπρο εμείς τι απαντάμε; Ότι στην Κύπρο υπάρχει ένας λαός. Και πως αυτό συμβαδίζει με την άποψη του κ. Κλεάνθους ότι δε μπορεί ένας τουρκοκύπριος να εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία; Η Κ.Δ. μπορεί όμως να εκπροσωπεί τον «έναν λαό»; Πως ακριβώς; Με μόνιμους ελληνοκύπριους εκπροσώπους;
Ο Σενέρ ο οποίος κατέθεσε εκ μέρους της Οργάνωσής του ψήφισμα κατά της πολιτικής της Τουρκίας στο βόρειο μέρος της Κύπρου τι είναι; Καλός Τουρκοκύπριος; Ο Σενέρ έχει ταυτότητα και διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί δε μπορεί να την εκπροσωπεί; Επειδή εργάζεται για το παράνομο υπουργείο των κατεχομένων; Και αν επιθυμεί να εργαστεί στο νόμιμο υπουργείο Παιδείας της Δημοκρατίας μπορεί; Του το επιτρέπουμε;
Εάν ο Σενέρ δηλώσει σεβασμό στους νόμους και στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας μπορεί να εργαστεί ως δάσκαλος; Που; Στην Κοινοτική συνέλευση που μετατράπηκε με βάση το «δίκαιο της ανάγκης» σε Ελληνορθόδοξο Υπουργείο;
Τελικά αγαπητοί μου συμπατριώτες μήπως τα πράγματα όσο και να το θέλουμε δεν είναι απλά; Και όταν ο Νίκος Αναστασιάδης επιμένει πως βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στη δική μας ρητορεία έχει δίκαιο; Πως θα αρνηθείς σε 80 τόσες χιλιάδες Τουρκοκύπριους να διεκδικήσουν αύριο τη δική τους εκπαιδευτική κοινοτική συνέλευση; Το δικό τους μερίδιο βουλευτών, υπουργών και να ψηφίσουν τον Αντιπρόεδρο που δικαιούνται με βάση το Σύνταγμα της Κ.Δ.;
Δε πιστεύω στην κινδυνολογία, πιστεύω όμως στον ορθολογισμό και στην πειστική πολιτική ανάλυση. Εάν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να καθόμαστε σαν τον χότζα ανάποδα στον γάιδαρο και να νομίζουμε ότι προχωράμε καλά τότε θα πέσουμε στον γκρεμό χωρίς καν να το προσέξουμε, θα το νιώσουμε μόνο. Νομίζω είναι καιρός να καθίσουμε κοιτάζοντας μπροστά και να λύσουμε το κυπριακό με όραμα και αποφασιστικότητα σήμερα.