O κόσμος αλλάζει, εμείς; *
Πριν μερικές δεκαετίες, με ορισμένες πάντα εξαιρέσεις, δύο άνθρωποι μπορούσαν να συμβιώσουν και να δημιουργήσουν οικογένεια μόνο εντός του πλαισίου του γάμου. Με την εξέλιξη της κοινωνίας, την αλλαγή των κοινωνικών αντιλήψεων, των οικονομικών και πολιτιστικών δεδομένων, οι ερωτικές σχέσεις, η τεκνοποίηση και η συμβίωση αναπτύσσονται πλέον σε σημαντικό βαθμό εκτός του πλαισίου αυτού. Παράλληλα, η συμβίωση και η συγκατοίκηση στην οποία αποφασίζουν ελεύθερα να εισέλθουν δύο ενήλικα άτομα καλύπτει πρωτίστως τις ψυχικές, συναισθηματικές και ερωτικές τους ανάγκες και δε ταυτίζεται απαραίτητα με την τεκνοποίηση.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες κατά πλειοψηφία ήδη αποδέχονται έμπρακτα την εξέλιξη των εννοιών της οικογένειας, του γάμου και γενικότερα του θεσμικού πλαισίου των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων, αναγνωρίζοντας και κατοχυρώνοντας το «Σύμφωνο Συμβίωσης». Με το «Σύμφωνο Συμβίωσης» δύο άνθρωποι που επιλέγουν να συζούν διασφαλίζονται από πλευράς ατομικών δικαιωμάτων δημιουργώντας μια νομική σχέση που κατοχυρώνει την αμοιβαία υποστήριξη και αλληλεγγύη μεταξύ τους καθώς και τις σχέσεις τους με τρίτους για θέματα περιουσίας, ασφάλισης, κληρονομιάς και άλλα.
Επιπλέον, ο θεσμός του «Συμφώνου» ανταποκρίνεται όχι μόνο στην εξελικτική και αναπροσαρμοστική τάση που επικρατεί στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά επίσης, αίρει τις διακρίσεις και εμπεδώνει την ισοπολιτεία όλων των πολιτών ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Δηλαδή, το «Σύμφωνο» μπορεί να αποτελέσει για το κράτος μια αποτελεσματική «θεραπεία» στο κενό που παρουσιάζει σήμερα σε σχέση με την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, με την προϋπόθεση βεβαίως, ότι το «Σύμφωνο» θα ισχύσει χωρίς διάκριση.
Γι αυτό, ας ξεκινήσει τώρα δημόσια η συζήτηση για την κατοχύρωση του «Συμφώνου Συμβίωσης» χωρίς λαϊκισμούς και με τη νεολαία στην πρωτοπορία αυτής της συζήτησης. Η νέα γενιά που μεγαλώνει σήμερα στη Κύπρο, είναι αυτή που –ετεροχρονισμένα σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες – κέρδισε τη σεξουαλική απελευθέρωση, η γενιά που σπούδασε περισσότερο από κάθε προηγούμενη, που ταξίδεψε περισσότερο, που έκανε ίσως τις περισσότερες σχέσεις και που συμβίωσε πρώτη πριν και έξω από το γάμο. Θεωρώ ότι αυτή την ελευθερία έφτασε η ώρα να την κατοχυρώσουμε στη βάση των ατομικών δικαιωμάτων και της μη διάκρισης, έννοιες ασύμβατες με την πλειοψηφική λογική του δημοψηφίσματος. Η απάλειψη κάθε διάκρισης δεν υποτάσσεται σε κοινωνικές πλειοψηφίες, αλλά αποτελεί αξίωμα που διασφαλίζει τα δικαιώματα όλων των πολιτών ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκείας, χρώματος, αναπηρίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο ουσιαστικά πολεμά τη βάση της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας η οποία τοποθετεί το άτομο και τα δικαιώματά του στο κέντρο της δράσης της.
Το ζήτημα της δημιουργίας ή όχι «Συμφώνου Συμβίωσης» ή και άλλων πολιτικών που αίρουν διακρίσεις δε μπορούν να υπόκεινται σε δημοψηφισματικές λογικές, γιατί η υιοθέτηση σήμερα ενός συμφώνου συμβίωσης το οποίο κατοχυρώνει ατομικά δικαιώματα δεν αποτελεί παρά προέκταση της ίδιας της έννοιας της φιλελεύθερης δημοκρατίας η οποία δε προσδιορίζεται απλά και μόνο ως η επιβολή της πλειοψηφούσας άποψης αλλά και ως διασφάλιση των αναπαλλοτρίωτων ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του πολίτη. Διαφορετικά, η δημοκρατία κινδυνεύει να μετατραπεί σε αυτό που ο Alexis De Tocqueville από τον 19ο αιώνα είχε προσδιορίσει ως η «τυραννία της πλειοψηφίας».
Recent Comments