Για να διασχίσεις τη θάλασσα…
Στις 20 Οκτωβρίου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε με ψήφισμά του τη θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής γονικής άδειας δύο εβδομάδων με πλήρεις απολαβές και όρισε την υποχρεωτική άδεια μητρότητας από 14 -20 εβδομάδες με πλήρεις απολαβές.
Θεωρώ ότι η πιο πάνω απόφαση είναι ίσως η σημαντικότερη πολιτική απόφαση που έχει λάβει το Ευρωκοινοβούλιο φέτος. Εννοώντας ότι επηρεάζει τις ζωές μεγάλου αριθμού Ευρωπαίων πολιτών και αλλάζει το κοινωνικό πρόσωπο ολόκληρης της Ευρώπης.
Η απόφαση του ευρωκοινοβουλίου δεν απασχόλησε σχεδόν κανέναν εγχώριο παράγοντα, πλην, ελαχίστων εξαιρέσεων. Στην Κυπριακή Δημοκρατία του 2010, θέματα όπως οι νέοι, οι γυναίκες, η έρευνα, η υγεία, τα ναρκωτικά και το περιβάλλον –δυστυχώς- θεωρούνται ακόμη θέματα χαμηλής πολιτικής. Κυριαρχεί η γενικευμένη πεποίθηση ότι δεν είναι αρκετά σημαντικά. Ιδιαίτερα θέματα φύλου και πολιτικές για τη συμφιλίωση της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής είναι ψιλά γράμματα.
Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία οι πολιτικοί της έχουν «ανδρωθεί» σε γάμους, κηδείες, δοξολογίες, εθνικά μνημόσυνα και γήπεδα!
Το κοινωνικό φύλο της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι πενηντάρης, μικρομεσαίος, συντηρητικός άντρας. Οι μετανάστες, οι νέοι και οι γυναίκες απουσιάζουν εντελώς. Οι «μειονοτικές» αυτές ομάδες, παρουσιάζονται μόνο επιλεκτικά, εκεί όπου θέλουμε να δείξουμε τον ψευδο-προοδευτισμό μας, να αναδειχθούμε επικοινωνιακά ως δήθεν σύγχρονοι και Ευρωπαίοι. Έτσι, τα παιδιά των μεταναστών διανθίζουν τη σκηνή των εκδηλώσεων για τα πενηντάχρονα της Δημοκρατίας σαν λαμπάκια σε χριστουγεννιάτικο δέντρο, ενώ το πρωί στο σχολείο τους είναι θύματα ρατσισμού και εκφοβισμού. Η Κύπρια γυναίκα Επίτροπος αποτελεί το καλό και σύγχρονο πρόσωπο της Κ.Δ. στην Ευρώπη αλλά, την ίδια ώρα στην εγχώρια Κ.Δ. οι γυναίκες εκπροσωπούνται με τα χαμηλότερα ποσοστά στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Οι νέοι επίσης τοποθετούνται επιλεκτικά από πολιτικά κόμματα σε ψηφοδέλτια για να «προσελκύσουν» ψηφοφόρους αλλά, συγκροτημένη πολιτική για την νεολαία δεν εφαρμόστηκε ποτέ και πουθενά.
Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα, όμως, είναι η εν πολλοίς ανικανότητά μας να αποδεχτούμε τις αδυναμίες μας. Είμαστε μια Δημοκρατία που γιορτάζει πενήντα χρόνια υποκρισίας. Με πιο τρανταχτό παράδειγμα βεβαίως το ίδιο το λεγόμενο «εθνικό πρόβλημα», όπου άλλα λέμε και ζητούμε ενώ άλλα θέλουμε στην πραγματικότητα.
Μόνη ελπίδα σε όλα αυτά, είναι το ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται ολοένα και πιο συμπαγής μια μερίδα πολιτών με κριτική σκέψη και τόλμη στις τοποθετήσεις της. Η οποία σκέφτεται και δρα έξω από στεγανά και μύθους. Η μεγάλη πρόκληση έχει να κάνει με το κατά πόσο αυτή η νέα κοινωνικά φιλελεύθερη και πολιτικά προοδευτική τάση έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ωριμότητας -ή καλύτερα θυμού- για να προχωρήσει από το στάδιο της κατανόησης των προβλημάτων, στο στάδιο της δράσης για αλλαγή. Γιατί όπως λέει και ένα ρητό, δε μπορείς να διασχίσεις τη θάλασσα αν απλά στέκεσαι και την κοιτάς.
Recent Comments