Οι καταναλωτές πέτυχαν να μειώσουν θεαματικά την κατανάλωση ενέργειας στο 40%. Η αθρόα προσέλευση των πολιτών για να δώσουν αίμα για τους τραυματίες ξεπέρασε κάθε προσδοκία, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που δύο ώρες μετά την πρώτη έκκληση άρχισαν να γίνονται εκκλήσεις για να σταματήσει η προσέλευση! Η αλληλεγγύη των πολιτών στα φώτα τροχαίας, η μεγαλειότητα της ψυχής των συγγενών των θυμάτων. Οι χιλιάδες πολίτες που ξεχύθηκαν αυθόρμητα στους δρόμους από την αγανάκτησή τους. Νέοι, γέροι, μάνες, παιδιά. Οι πολίτες κάθε ηλικίας που βγήκαν να κάνουν παρεμβάσεις σε ράδια και τηλεοράσεις, για να καταγγείλουν, για να πουν αλήθειες, να παραδεχτούν σφάλματα και παραλείψεις και να ζητήσουν να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ένας δημοσιογραφικός κόσμος που εμφανίστηκε συντετριμμένος, που σεβάστηκε απόλυτα τον πόνο, που ενημέρωσε με πάθος και ακούραστα, που στήθηκε με τόλμη απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία.

Τελικά έπρεπε να πιάσουμε πάτο για να δείξουμε τον πολιτισμό μας; Έπρεπε να δολοφονηθούν 13 άνθρωποι, να καταστραφεί η οικονομία, να βάλουμε ενέχυρο την επιβίωσή μας, να δεσμευτούν τα εισοδήματα των επόμενων γενιών και να επιστρέψουμε ενεργειακά σε καιρούς προ της ανεξαρτησίας;

Δυστυχώς…

Γιατί πριν ανατινάξουμε την πυρίτιδα είχαμε ανατινάξει τη λογική μας και ξεχάσαμε τον πολιτισμό μας. Πιάσαμε πάτο όταν για χρόνια ολόκληρα οι μέλισσες του Ονήσιλλου μας τσιμπούσαν και δεν ξυπνούσαμε. Σ’ ένα νησάκι μοιρασμένο αλλά βολεμένο. Όπου ότι και να συνέβαινε σημασία είχε να το ξεχάσουμε σύντομα για να πάμε παρακάτω. Ζούσαμε με μύθους και ανοησίες, με πολιτικές δυναστείες και κούφια συνθήματα. Με διάθεση μεγαλομανίας, μετατρέψαμε σε τρόπο ζωής και διακυβέρνησης το «σιώπα να περάσουμε». Με αναπηρικά πολιτικά μυαλά. Με μια εθνική φρουρά της διάλυσης αλλά που ήταν «εθνικό ολίσθημα» έστω να το συζητήσεις δημόσια. Ανεχτήκαμε την αδιαφάνεια και επιτρέψαμε να μονοπωλούν το δημόσιο διάλογο από τη μια εθνικιστές παρουσιαζόμενοι ως δήθεν πατριώτες και από την άλλη ανίκανοι να παριστάνουν τους αριστερούς ιδεολόγους.

Ζήσαμε μια τριετία γεμάτη σκάνδαλα τα οποία έκλειναν το ένα μετά το άλλο μετά την πάροδο μιας εβδομάδας. Από τη στέγη του δημοτικού θεάτρου που γκρεμίστηκε ξαφνικά μέσα σ’ ένα βράδυ, μέχρι τη σκανδαλώδη απόδραση του Κίτα, τα εμφυτεύματα του Παπασάββα, τις οικογενειακές κομπίνες του Μολέσκη κι όλα αυτά σε συνδυασμό με μια άθλια εξωτερική πολιτική. Γεμάτη με τραγική υποκρισία και με θλιβερή αντιδυτική εμμονή που αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας. Πλέον μετά και από την 11η Ιουλίου δε τίθεται θέμα ιδεοληψίας αλλά σχιζοφρένειας. Επειδή μόνο ένας πολιτικά αλλόφρων θα μπορούσε να θεωρεί «υποχρέωσή» του να διατηρεί φιλικές σχέσεις με τον Σάντ της Συρίας και τον Αχμαντινετζάντ του Ιράν, παίζοντας κορώνα γράμματα τις ζωές των πολιτών του.

Τώρα όμως που πιάσαμε πάτο, καιρός να αποδοθούν ευθύνες. Η αλήθεια είναι, πως η ατομική ευθύνη είναι πάντοτε πολύ πιο δύσκολη από το κρυφτούλι πίσω από τη συλλογική, γι αυτό ας αφήσουμε στην άκρη τα «όλοι φταίνε». Για την καταστροφή της 11ης Ιουλίου τεράστια πολιτική ευθύνη με ποινικές μάλιστα προεκτάσεις έχει ο Πρόεδρος και ο ΥΠΕΞ οι οποίοι, ασκώντας τις πολιτικές τους αρμοδιότητες έχουν προβεί σε τέτοιες πράξεις και παραλείψεις που μας οδήγησαν στην καταστροφή.

Το σκηνικό που έχει στηθεί σήμερα προβλέψιμο και αναμενόμενο. Αν δεν βρισκόταν και ο Κουλίας να αναστατώσει κάπως τα νερά με τη δήλωση του ότι σκέφτεται κατά πόσο θα στηρίξει τον Κάρογιαν, μπορεί να είχαμε ήδη στημένο το σκηνικό για ακόμα μια «συναινετική» ψηφοφορία που θα αναδείκνυε τον Μάριο Κάρογιαν και πάλι Πρόεδρο της Βουλής.

Δυστυχώς τα δύο μεγάλα κόμματα επιμένουν να παίζουν το γνωστό «δίλημμα των φυλακισμένων». Το παιχνίδι δηλαδή που στηρίζεται στη θεωρία όπου δύο καταλήγουν πάντοτε να επιλέγουν να μην συνεργαστούν -παρόλο που τους συμφέρει- λόγω του ότι φοβάται ο ένας ότι θα τον προδώσει ο άλλος και έτσι τελικά χάνουν και οι δύο. Έτσι είναι που συντηρείται ο λεγόμενος τρίτος πόλος, έτσι είναι που αναδεικνύεται σε ρυθμιστή ο Περδίκης και που υψώνει πολιτικό ανάστημα ο Κουλίας!

Άποψη μου είναι πως τα δύο μεγάλα κόμματα πρέπει να διεκδικήσουν την Προεδρία της Βουλής με τους Προέδρους τους. Λεβέντικα και με πολιτική τόλμη. Γι αυτό τους ψήφισε ο κόσμος. Αλλά επειδή στην Κύπρο ζούμε είναι μάλλον απίθανο να γίνει κάποια μέρα σύντομα η ανατροπή των παραδοσιακών συμμαχιών. Οπότε συνεχίζεται η ανακύκλωση του πολιτικού συστήματος. Με τον «εν διαστάσει γάμο» ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ, τον ΔΗΣΥ ισχυρό αλλά μόνο και τους μικρούς να λαϊκίζουν ελπίζοντας στο θαύμα.

Το ζητούμενο είναι πως ο ΔΗΣΥ και ο Πρόεδρός του θα μπορέσουν το 2013 να κερδίσουν τις προεδρικές εκλογές. Πιστεύω ότι για να γίνει αυτό θα πρέπει από σήμερα ο ΔΗΣΥ να αρχίσει να κινείται και να πολιτεύεται με τρόπο ρηξικέλευθο! Να κάνει τομές σε όλα. Να ανανεωθεί, να δώσει βάρος στο πολιτικό του στίγμα και να αποκαλύψει το μέγεθος της πολιτικής αδυναμίας του ΔΗΚΟ να χαράξει την όποια αυτόνομη πορεία. Ο ΔΗΣΥ πρέπει να δημιουργήσει μια πλατιά κοινωνική συμμαχία που θα του δώσει την ώθηση που χρειάζεται. Να πείσει το λεγόμενο κόμμα της αποχής και όλους όσους έχουν κουραστεί με τις ίδιες στημένες συμμαχίες να συμπαραταχθούν με μια ξεκάθαρη πολιτική πρόταση.

Τα μηνύματα των εκλογών ήταν πιστεύω ξεκάθαρα. Το θέμα είναι ποιος θα μπορέσει πρώτος να διαβάσει τα αποτελέσματα σωστά και να «γυρίσει» τα θετικά υπέρ του. Εξάλλου, το ποσοστό των ανθρώπων που δεν πήγαν να ψηφίσουν είναι τόσο, όσο και τα ποσοστά του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ μαζί!

ΥΓ. Όσοι πιστεύουν σε ανατροπές τους ευχαριστώ για τη στήριξη την προηγούμενη Κυριακή και εννοείται πως συνεχίζουμε…