“Ο πολιτισμός σας χάνεται όταν κοπεί το ηλεκτρικό”*
Οι καταναλωτές πέτυχαν να μειώσουν θεαματικά την κατανάλωση ενέργειας στο 40%. Η αθρόα προσέλευση των πολιτών για να δώσουν αίμα για τους τραυματίες ξεπέρασε κάθε προσδοκία, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που δύο ώρες μετά την πρώτη έκκληση άρχισαν να γίνονται εκκλήσεις για να σταματήσει η προσέλευση! Η αλληλεγγύη των πολιτών στα φώτα τροχαίας, η μεγαλειότητα της ψυχής των συγγενών των θυμάτων. Οι χιλιάδες πολίτες που ξεχύθηκαν αυθόρμητα στους δρόμους από την αγανάκτησή τους. Νέοι, γέροι, μάνες, παιδιά. Οι πολίτες κάθε ηλικίας που βγήκαν να κάνουν παρεμβάσεις σε ράδια και τηλεοράσεις, για να καταγγείλουν, για να πουν αλήθειες, να παραδεχτούν σφάλματα και παραλείψεις και να ζητήσουν να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ένας δημοσιογραφικός κόσμος που εμφανίστηκε συντετριμμένος, που σεβάστηκε απόλυτα τον πόνο, που ενημέρωσε με πάθος και ακούραστα, που στήθηκε με τόλμη απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία.
Τελικά έπρεπε να πιάσουμε πάτο για να δείξουμε τον πολιτισμό μας; Έπρεπε να δολοφονηθούν 13 άνθρωποι, να καταστραφεί η οικονομία, να βάλουμε ενέχυρο την επιβίωσή μας, να δεσμευτούν τα εισοδήματα των επόμενων γενιών και να επιστρέψουμε ενεργειακά σε καιρούς προ της ανεξαρτησίας;
Δυστυχώς…
Γιατί πριν ανατινάξουμε την πυρίτιδα είχαμε ανατινάξει τη λογική μας και ξεχάσαμε τον πολιτισμό μας. Πιάσαμε πάτο όταν για χρόνια ολόκληρα οι μέλισσες του Ονήσιλλου μας τσιμπούσαν και δεν ξυπνούσαμε. Σ’ ένα νησάκι μοιρασμένο αλλά βολεμένο. Όπου ότι και να συνέβαινε σημασία είχε να το ξεχάσουμε σύντομα για να πάμε παρακάτω. Ζούσαμε με μύθους και ανοησίες, με πολιτικές δυναστείες και κούφια συνθήματα. Με διάθεση μεγαλομανίας, μετατρέψαμε σε τρόπο ζωής και διακυβέρνησης το «σιώπα να περάσουμε». Με αναπηρικά πολιτικά μυαλά. Με μια εθνική φρουρά της διάλυσης αλλά που ήταν «εθνικό ολίσθημα» έστω να το συζητήσεις δημόσια. Ανεχτήκαμε την αδιαφάνεια και επιτρέψαμε να μονοπωλούν το δημόσιο διάλογο από τη μια εθνικιστές παρουσιαζόμενοι ως δήθεν πατριώτες και από την άλλη ανίκανοι να παριστάνουν τους αριστερούς ιδεολόγους.
Ζήσαμε μια τριετία γεμάτη σκάνδαλα τα οποία έκλειναν το ένα μετά το άλλο μετά την πάροδο μιας εβδομάδας. Από τη στέγη του δημοτικού θεάτρου που γκρεμίστηκε ξαφνικά μέσα σ’ ένα βράδυ, μέχρι τη σκανδαλώδη απόδραση του Κίτα, τα εμφυτεύματα του Παπασάββα, τις οικογενειακές κομπίνες του Μολέσκη κι όλα αυτά σε συνδυασμό με μια άθλια εξωτερική πολιτική. Γεμάτη με τραγική υποκρισία και με θλιβερή αντιδυτική εμμονή που αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας. Πλέον μετά και από την 11η Ιουλίου δε τίθεται θέμα ιδεοληψίας αλλά σχιζοφρένειας. Επειδή μόνο ένας πολιτικά αλλόφρων θα μπορούσε να θεωρεί «υποχρέωσή» του να διατηρεί φιλικές σχέσεις με τον Σάντ της Συρίας και τον Αχμαντινετζάντ του Ιράν, παίζοντας κορώνα γράμματα τις ζωές των πολιτών του.
Τώρα όμως που πιάσαμε πάτο, καιρός να αποδοθούν ευθύνες. Η αλήθεια είναι, πως η ατομική ευθύνη είναι πάντοτε πολύ πιο δύσκολη από το κρυφτούλι πίσω από τη συλλογική, γι αυτό ας αφήσουμε στην άκρη τα «όλοι φταίνε». Για την καταστροφή της 11ης Ιουλίου τεράστια πολιτική ευθύνη με ποινικές μάλιστα προεκτάσεις έχει ο Πρόεδρος και ο ΥΠΕΞ οι οποίοι, ασκώντας τις πολιτικές τους αρμοδιότητες έχουν προβεί σε τέτοιες πράξεις και παραλείψεις που μας οδήγησαν στην καταστροφή.
Recent Comments