Λίγος ρομαντισμός δε βλάπτει*
Για τους παλιούς, το γνωστό μακρύδρομο…
Μπορεί εκ πρώτης όψεως η κίνηση τους να φαντάζει ρομαντική, σουρεαλιστική έως και ανόητη αλλά μετά από λίγη σκέψη νομίζω πως η ιδέα να κατασκηνώσουν «παράνομα» μέσα στη νεκρή ζώνη είναι απλά υπέροχη. Κάνει απόλυτο νόημα και πίσω από αυτή ανιχνεύονται σκέψεις, στάσεις και ιδέες που κινδυνεύουν από εξαφανισμό.
Αυτή η αυθόρμητη νεανική πρωτοβουλία προκάλεσε την έκπληξη των αστυνομικών και των ΟΗΕΔΩΝ. Τι να πει κανείς σε ένα νεαρό παιδί που στήνει αντίσκηνο και κοιμάται ανάμεσα στα οδοφράγματα; Να του ζητήσει να φύγει; Μα γιατί; Τι έκανε το παράνομο; Ποιος επιβάλλει τους νόμους μέσα στη νεκρή ζώνη; Νεκρή δεν είναι; Θα κατηγορηθούν γιατί την … ανέστησαν; Τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται εκεί; Να τους συλλάβουν; Μα θα ήτανε γελοίο. Να κάτσουν και οι αστυνομικοί μαζί τους; A! Δεν είμαστε εμείς για κάτι τέτοια, είναι σοβαροί οι άνθρωποι του νόμου.
Η κίνησή των «εισβολέων» προκάλεσε το θαυμασμό και το ενδιαφέρον ανθρώπων από κάθε γωνιά της γης ακόμα και του Συμβουλίου της Ευρώπης και ξένων δημοσιογράφων. Στην αγία νήσο πέρασε στα ψιλά. Χτες εντόπισα την ιστοσελίδα τους και εκπλάγηκα οφείλω να ομολογήσω. Βρήκα 5 φωτογραφίες όλες κι όλες οι περισσότερες από τα αντίσκηνα και τα πρόχειρα πλακάτ: «Είμαστε εδώ για να επανενώσουμε το νησί, απομακρύνοντάς μας σημαίνει ότι υποστηρίζετε τη διαίρεση. Σκεφτείτε το». Μ’ άρεσε! Δε βρήκα ριζοσπαστικές διακηρύξεις ή μακρόσυρτα ιδεολογικά κείμενα. Έτσι είναι, τα λόγια περισσεύουν. Αν όλοι κάναμε ότι κάνουν δε θα υπήρχε διαίρεση. Ρομαντική θα με πείτε. Λίγος ρομαντισμός όμως δε βλάπτει.
Το σίγουρο είναι πως όσοι τολμούν να πηγαίνουν κόντρα στη συμβατότητα και στα πρέπει δεν έχουν να εξηγήσουν τίποτα σε κανένα. Μάλλον εμείς οι υπόλοιποι έχουμε να εξηγήσουμε σ’ αυτούς. Η αναπάντεχη παρουσία των παιδιών που κάθονται στη μέση της νεκρής ζώνης, στο μέσο του διαχωρισμού που οι δήμαρχοι στόλισαν με γλαστρούλλες και πολύχρωμoυς μουσαμάδες για να καλύψουν το μουντό της ερήμωσης και της εγκατάλειψης μας δηλώνουν κάτι. Μπορεί το άκουσμα της είδησης να προκαλεί γέλιο αλλά τελικά τι είναι το γελοίο και τι το σοβαρό; Τι είναι το αυθεντικό και τι το σοβαροφανές; Tι είναι στο τέλος της ημέρας πιο πολιτικό;
Οι βυζαντινισμοί των συνοδικών για το πλήρωση του επισκοπικού θρόνου Κερύνειας; Οι κινήσεις εντυπωσιασμού του Προέδρου; H αυτιστική αντίδραση των συντεχνιών; Το γινάτι των εκπαιδευτικών να μην κάνουν χριστουγεννιάτικους εορτασμούς; Η μήπως η διφορούμενη στάση της αντιπολίτευσης απέναντι στα μέτρα;
Άμα το καλοσκεφτώ, απ’ όλα τα πιο πάνω που μας απασχόλησαν σοβαρά αυτή την εβδομάδα, πιο αυθεντική και πιο σοβαρή πολιτική πράξη είναι … η «παράνομη» εισβολή και κατοχή της νεκρής ζώνης.
Recent Comments