Η συνέντευξη «όπως θα έπρεπε να είναι» …
Πιο πολλή εντύπωση και συζήτηση δημιούργησε η επικοινωνιακή τακτική που χρησιμοποίησε παρά η ουσία των όσων είπε. Προσωπικά δε μου άρεσε καθόλου ούτε από άποψη περιεχομένου, ούτε από άποψη παρουσίας. Διακατεχόταν από μια παράξενη ευφορία την οποία έβγαζε προς τα έξω με υπερβολές και μεγαλοστομίες. Η τάση του να αναδειχθεί για άλλη μια φορά ως ο μεσσίας που κουβαλά τον σταυρό του μαρτυρίου ήταν ιδιαίτερα εμφανής. Τελικά η αίσθηση που επικράτησε ήταν πως η δημοσιογραφική συνέντευξη δόθηκε όχι για να ενημερώσει ο Πρόεδρος -όπως οφείλει- με διαφάνεια και ειλικρίνεια τους πολίτες για την εξέλιξη του εθνικού ζητήματος, αλλά κυρίως, για να απαντήσει στους επικριτές του. Το ότι προχώρησε και ένα βήμα παρακάτω απειλώντας τους πάντες με «αποκαλύψεις» για να διασώσει την υστεροφημία του μάλλον οφείλεται στην ευφορία που τον είχε καταλάβει.
Σε κάθε περίπτωση η τραγικότητα του κυπριακού παραμένει. Γιατί φαίνεται ότι τόσο ο ίδιος όσο και διάφοροι στην αντιπολίτευση που σχολίασαν ποικιλοτρόπως στη συνέχεια αδυνατούν κυριολεκτικά να συλλάβουν την ωμή πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το γεγονός του ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα λίγα μπορούν να γίνουν. Η αλληλο-επίρριψη ευθυνών, οι υποχωρήσεις ή μη του Χριστόφια και των προηγούμενων, η λεγόμενη υστεροφημία των πολιτικών, η παρελθοντολογία, η πυραυλολογία κλπ λίγη σημασία έχουν. Μπορεί όλα αυτά να είναι χρήσιμα εργαλεία για να δίνουν τροφή για επιχειρήματα στους φανατικούς οπαδούς των μεν και των δε, η πραγματικότητα όμως είναι πως δεν αλλάζει τίποτα στην ουσία του Κυπριακού, ούτε και δικαιώνεται κανείς μέσα από μια τέτοια συζήτηση.
Σε μια νοητική άσκηση, φαντάζομαι πως αν είχαμε ένα σοβαρό Πρόεδρο η χθεσινή συνέντευξη θα ήταν πολύ διαφορετική. Ένας στοχοπροσηλωμένος νηφάλιος συνομιλητής θα είχε την τόλμη και την ειλικρίνεια μετά που συνομιλεί για 4 χρόνια να πει ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη και ότι βρισκόμαστε ουσιαστικά ένα βήμα πριν τη de facto διχοτόμηση. Να κάνει αυτοκριτική και να παραδεχτεί ότι δυστυχώς η καθυστέρηση να αναλάβει δράση στην αρχή της θητείας του είχε οδυνηρές συνέπειες στη συνέχεια. Επειδή η εκλογή του Έρογλου ήταν ένας σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας στην εξέλιξη των συνομιλιών. Να παραδεχτεί ότι η διεθνής κοινότητα και τα Ηνωμένα Έθνη συζητούν ήδη την επόμενη ημέρα στη βάση του να διαχειριστούν ένα ιδιότυπο καθεστώς που θα διαιωνιστεί για χρόνια. Στη συνέχεια να ζητήσει τη βοήθεια της αντιπολίτευσης και τη συστράτευση όλων των ελληνοκυπριών σε μια ύστατη προσπάθεια. Να ανακοινώσει μια άμεση σοβαρή πρωτοβουλία υλοποιήσιμη πριν τη λήξη της θητείας του για να στείλει το μήνυμα στη διεθνή κοινότητα και την Τουρκία ότι επιθυμεί λύση πριν το 2013. Να ανακοινώσει αλλαγή προσώπων στη διαπραγματευτική ομάδα. Να απαλλάξει επιτέλους από τα καθήκοντά του τον αιωνόβιο Υπουργό Εξωτερικών, να εντάξει νέους ανθρώπους από διάφορους κομματικούς χώρους και να ετοιμάσει το περίγραμμα στη βάση μιας έξυπνα αποκεντρωμένης ομοσπονδίας πάνω στην οποία θα καλέσει την άλλη πλευρά να συζητήσει.
Αλλά τι τα λέμε όλα αυτά; Τέσσερα χρόνια στην εξουσία ο «Πρόεδρος της λύσης» πέτυχε το εξής αδιανόητο. Κατάφερε να πείσει ακόμη και τους πιο φανατικούς της λύσης ότι η μη λύση μπορεί να αποτελεί πιο ρεαλιστική επιλογή…
Recent Comments