Ηλεκτρονική “γωνιά λάσπης”  εγκαινίασε πρόσφατα στην επίσημή του ιστοσελίδα ο Γιώργος Λίλληκας.  Με τον τρόπο αυτό, όταν κάποιος αποφάσισει να περιηγηθεί στην κατά άλλα σύγχρονη ιστοσελίδα, θα δει να ξεπροβάλλει στα δεξιά ένα μπανεράκι με επικεφαλίδα “η γωνιά της λάσπης”. Ο δημιουργός της μάλιστα τη χωρίζει σε δύο κατηγορίες, στην επώνυμη -όπως την ονομάζει- λάσπη και στους ψίθυρους. Το μεν πρώτο αφορά στις μηνύσεις που έκανε ο Γ. Λιλλήκας κατά καιρούς σε διάφορες εφημερίδες, το δε δεύτερο αναφέρεται σε “ψίθυρους” σε σχέση με την καταγωγή, τη σεξουαλικότητα, την οικογενειακή και οικονομική κατάσταση του υποψηφίου.

Οι ψίθυροι οι  οποίοι συγκεντρώνουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον δεν είναι τίποτα παραπάνω από κοινά κουτσομπολιά. Ορισμένοι ψίθυροι μάλιστα είναι γραμμένοι στην κυπριακή διάλεκτο για να αποδίδεται το μήνυμα καλύτερα επειδή, άλλο το δήθεν και άλλο το “μίσhιμου”, άλλο το θίκτηκε και άλλο το “κακοφανίστηκε”. Επίσης οι πλείστοι εξ αυτών αποτελούν σκέτες σεξιστικές και ρατσιστικές κοινοτυπίες, κάτι που επαναλαμβάνεται και στις απαντήσεις του επιτελείου του. Για παράδειγμα ο Γ. Λιλλήκας προσπαθεί να πείσει για το άμεμπτο του χαρακτήρα του με αναφορές  του τύπου, «Ακόμα λίον να μας πουν ότι την εγκατέλειψε για την Αντζελίνα Τζολί» (η αυτούσια απάντησή στη φήμη ότι εγκατέλειψε τη σύζυγό του)!

Πέρα όμως από το τραγελαφικό της όλης υπόθεσης, το ζήτημα είναι και πολιτικό. Θα ανέμενε κανείς από ένα δήθεν σοβαρό πολιτικό και υποψήφιο Πρόεδρο αντί να αναπαράγει κουτσομπολιά του καφενέ και να καλεί μάλιστα και το κοινό να τα εμπλουτίζει συνέχεια, στη θέση τους να παρουσίαζε το βιογραφικό του, τις πολιτικές του προτάσεις και τα οικονομικά στοιχεία του ίδιου και της οικογένειάς του. 

Αντ’ αυτού η επιλογή της “γωνιάς λάσπης” δύο μηνύματα μπορεί να περάσει σε κάθε σοβαρό ψηφοφόρο που την επισκέπτεται. Το πρώτο είναι πως η συγκεκριμένη επιλογή φανερώνει έναν άνθρωπο εγωκεντρικό ο οποίος προφανώς θεωρεί ότι όλο το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τον ίδιο. Το άλλο που μπορεί να σκεφτεί είναι πως ο συγκεκριμένος υποψήφιος ίσως να θεωρεί ότι το εκλογικό σώμα της Κύπρου είναι τόσο χαμηλού επιπέδου που ψηφίζει επηρεασμένος από ψιθύρους και λάσπη. Αλλά ακόμα και αν θεωρήσουμε για χάρη επιχειρήματος ότι υπάρχει όντως ένα τέτοιο μικρό ποσοστό, σίγουρα, με τη γωνιά λάσπης όχι μόνο δεν τους έκλεισε το στόμα αλλά αντίθετα τους παρέδωσε στο πιάτο ζεστό κουτσομπολιό.

Σε κάθε περίπτωση ανάμεσα στους ψίθυρους υπάρχει και μια πολιτική αλήθεια γραμμένη με τεράστια γράμματα. Ότι δηλαδή, η πολιτική του διαδρομή φανερώνει ότι ο Γιώργος Λιλλήκας είναι ανεμόμυλος. Το αμέσως επόμενο συμπέρασμα που προκύπτει φυσικά είναι πως ενώ κατά καιρούς άλλαξε διάφορους πολιτικούς μέντορες δεν έμαθε ποτέ ότι ένας αληθινός ηγέτης πρέπει και να δείχνει και να είναι σοβαρός δίχως να επηρεάζεται από ψιθύρους και κυρίως, να μην κάνει ποτέ το λάθος να ασχολείται με την ανακύκλωσή τους.

 Η ίδρυση του Πανεπιστημίου Κύπρου το 1989 και η εισδοχή των πρώτων του φοιτητών το 1992 σηματοδοτούσε μια τεράστια εξέλιξη για το ίδιο το κυπριακό κράτος, την οικονομία και τις επόμενες γενιές κυπρίων.

Έκτοτε πέρασαν δύο δεκαετίες και το Πανεπιστήμιο Κύπρου αναπτύχθηκε ραγδαία, ωρίμασε, έβγαλε χιλιάδες απόφοιτους (μεταξύ των οποίων και η υποφαινόμενη). Ανέπτυξε νέα τμήματα, σχολές, ολοκλήρωσε σε μεγάλο βαθμό την κτιριακή του υποδομή, διασυνδέθηκε με τα Πανεπιστήμια όλης της Ευρώπης, κέρδισε σημαντικά ανταγωνιστικά προγράμματα και μπήκε δυναμικά στο διεθνή χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με λαμπρές διακρίσεις ακαδημαϊκών και φοιτητών του.

Η επέκταση και οι επιτυχίες όμως δεν ήταν το μόνο απότοκο της εξέλιξής του.  Κάθε οργανισμός που διευρύνεται ραγδαία δημιουργεί κρίσιμη μάζα έμψυχου και άψυχου υλικού για νέες επιτυχίες. Παράλληλα όμως επωάζει και μια κρίσιμη μάζα που οδηγεί σε λάθη, κακοδιαχείριση και προχειρότητες.

Φυσικά, σε περιόδους οικονομικής άνθησης, τα θετικά υπερκαλύπτουν πάντοτε τα αρνητικά στοιχεία. Σε περιόδους όμως οικονομικής κρίσης, μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Το Πανεπιστήμιο Κύπρου τον τελευταίο ενάμιση χρόνο βρέθηκε αρκετές φορές στο στόχαστρο επικρίσεων. Η αρχή έγινε με τα επιδόματα των ακαδημαϊκών για να ακολουθήσουν πιο πρόσφατα μικροσκάνδαλα όπως αυτό της πρόσφατης αγοράς πίνακα αξίας 100 000 ευρώ  για την αίθουσα Συμβουλίου, την τριετή συμφωνία για τη συντήρηση των κήπων ύψους 650 000 ευρώ, αλλά και άλλα λιγότερο «επικοινωνιακά» ενδεχομένως τα οποία αφορούν σε εσωτερικές διαδικασίες προσλήψεων, προαγωγών και ανελίξεων σε μια περίοδο μάλιστα που οι θέσεις είναι παγοποιημένες.  

Μπορεί τα πιο πάνω να επισκίασαν την επιτυχία της αρχαιολογικής έρευνας στο ναυάγιο του Μαζωτού, ή την παρουσία του Π.Κ. στο Imagine Cup, ή στη βραδιά του ερευνητή, όμως, πιστεύω πως το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι πως όσο το Πανεπιστήμιο μεγαλώνει, άλλη τόση προσπάθεια απαιτείται από την ηγεσία του (διοικητική και ακαδημαϊκή) για να λειτουργεί με τρόπο που να το διατηρεί σε επίπεδα διοίκησης και οικονομικής διαχείρισης που να αποτελούν πρότυπο για άλλους δημόσιους οργανισμούς.

Εξάλλου το Πανεπιστήμιο βρισκόταν για χρόνια στο απυρόβλητο. Η πολιτεία και όλες οι κυβερνήσεις το αγκάλιασαν και το στήριξαν οικονομικά και θεσμικά. Οι περιορισμένες παρεμβάσεις στα εσωτερικά του, τερματίζονταν πάντοτε εις όφελός του επειδή η πολιτεία και η πλατιά κοινωνία αντιμετώπιζαν με αισθήματα περηφάνιας το πρώτο δημόσιο Πανεπιστήμιο της χώρας.

Σήμερα όμως που το Πανεπιστήμιο δε χαίρει πλέον κριτικής αμνηστίας, έχει ουσιαστικά δύο επιλογές. Η μια είναι να απορρίπτει κάθε κριτική με γενικά επιχειρήματα του τύπου, «με την κριτική σας κάνετε ζημιά στην παιδεία του τόπου», να αρχίσει δηλαδή να συμπεριφέρεται αυτιστικά, μη αντιλαμβανόμενο το κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι, να κλειστεί στον εαυτό του και να πυροβολεί θεσμούς με τους οποίους θα κληθεί αύριο να συνεργαστεί.

Η άλλη επιλογή είναι το Πανεπιστήμιο να προβεί στη δική του αυτοκριτική και να επανεξετάσει την αποστολή του και τους τρόπους με τους οποίους την υλοποιεί. Να ανοίξει τα αυτιά του και να αφουγκραστεί την κοινωνία, τη Βουλή, τους φοιτητές του. Να παραδεχτεί τα λάθη του και να επανατοποθετήσει τις προτεραιότητες του λαμβάνοντας υπόψη τη δεινή οικονομική κατάσταση που διέρχεται η χώρα μας.

Το πρόσφατο σταύρωμα των κονδυλίων για την ιατρική σχολή από την Επιτροπή Παιδείας της Βουλής, μπορεί να αποτελέσει μια καλή αρχή για ενδοσκόπηση. Γιατί το Πανεπιστήμιο δεν έπεισε την αρμόδια Eπιτροπή της Βουλής; Κατάφερε ή όχι να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο, περιεκτικό και κοστολογημένο πλάνο; Στην προσέγγιση του είχε ως κεντρικό άξονα ανησυχίας τους φοιτητές και το επίπεδο σπουδών τους ή την πλήρωση των θέσεων ακαδημαϊκών που έχει ήδη προκηρύξει; Βρίσκεται όντως το Πανεπιστήμιο και το Σιακόλειο σε θέση να λειτουργήσουν τμήματα ιατρικής τον ερχόμενο Σεπτέμβριο; Τέλος, ποιο είναι το αντιστάθμισμα προς τον φορολογούμενο πολίτη σ’ αυτή την περίοδο βαθιάς οικονομικής ύφεσης το οποίο να πείθει ότι η λειτουργία της σχολής είναι απαραίτητη αυτή τη δεδομένη στιγμή;

Μόνο με αυτοκριτική και επανασχεδιασμό μπορεί το Πανεπιστήμιο να πείσει για την αποστολή του, τις αξίες του και την ανάγκη η πολιτεία και ο καθένας από εμάς να συνεχίσουμε να επενδύουμε σ’ αυτό. Προσωπικά είμαι βέβαιη ότι έχει τη δυνατότητα να το πράξει.