Month: June 2015

June 28, 2015 - Xenia Constantinou No Comments

Το πρόθεμα και η κυριαρχία

Άμεση σύγκλιση του Εθνικού Συμβουλίου ζήτησε ο Πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών με σκοπό να συζητήσει την ενοποίηση των δικτύων τηλεφωνικής επικοινωνίας. Επειδή, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, η χρήση του κωδικού +357 για τις ελεύθερες περιοχές και η χρήση του +90 για τις κατεχόμενες «ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό της κυπριακής δημοκρατίας». Ενώ, συνέχισε λέγοντας ότι ο Πρόεδρος «έχει ξεπεράσει κάθε γραμμή ασφάλειας για το κράτος μας».

Νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να επικρατήσει λίγη περισσότερη σοβαρότητα.

Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί άλλωστε. Αρκετά πλέον με τη μόνιμη φοβέρα της από-αναγνώρισης τάχα μου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ένα κράτος δεν από-αναγνωρίζεται επειδή οι άνθρωποι επικοινωνούν τηλεφωνικώς χρησιμοποιώντας διαφορετικό πρόθεμα. Αν δηλαδή για παράδειγμα από αύριο όλοι οι Τουρκοκύπριοι συνδεθούν με κυπριακές εταιρείες παροχής υπηρεσιών τηλεφωνικής επικοινωνίας αυτό θα σημαίνει ότι η κατοχή σταμάτησε; Ότι η Δημοκρατία έχει επεκτείνει την κυριαρχία της στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου; Θα σταματήσει μήπως έτσι ο παράνομος έλεγχος της Τουρκίας επί των κατεχομένων; Όχι, βέβαια.

Οι τηλεφωνικές κλήσεις δεν είναι στοιχείο κυριαρχίας, είναι μέσο επικοινωνίας. Όλη η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος και την Τουρκία ως υπεύθυνη για τη συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή μέρους του νησιού.

Οπότε, η πραγματική ουσία της προσπάθειας σύνδεσης των εταιρειών παροχής υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας είναι, ότι αν τελικά τελεσφορήσει, θα επιτύχουμε να σπάσουμε ακόμη ένα μικρό, αλλά ίσως σημαντικό για κάποιους ανθρώπους, εμπόδιο στην επαφή και επικοινωνία. Σήμερα για να πάρεις τηλέφωνο στα κατεχόμενα η κλήση διέρχεται μέσω Τουρκίας και η χρέωση είναι πολύ ψηλή. Με τη διευθέτηση που επιδιώκεται η χρέωση θα είναι η ίδια με τοπική κλήση εντός της χώρας.

Το να μπορεί ο καθένας να επικοινωνεί εντός της χώρας του δίχως να είναι αναγκασμένος να πληρώνει τέλη διεθνούς περιαγωγής είναι θετικό και πρέπει να χαιρετιστεί. Τα ΜΟΕ δε συνιστούν τη λύση του κυπριακού. Τα ΜΟΕ προετοιμάζουν το έδαφος για τη λύση του κυπριακού στη βάση ενός κοινού ομόσπονδου κράτους για όλους. Είναι δηλαδή προσωρινές διευθετήσεις μέχρι τη συνολική διευθέτηση.

Η πραγματικότητα βεβαίως είναι πως και η ίδια η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει ανατρέψει προ πολλού τα πολιτικά και οικονομικά προσκόμματα που τόσα χρόνια εμπόδιζαν τη συνεργασία των τηλεφωνικών εταιρειών Κύπρου και Τουρκίας. Επειδή το διαδίκτυο, τα έξυπνα κινητά και οι εφαρμογές έχουν προσπεράσει την ανάγκη χρήσης των παραδοσιακών τηλεφωνικών γραμμών. Εν τούτοις, υπάρχει ένα μέρος του πληθυσμού λιγότερο καταρτισμένο τεχνολογικά το οποίο θα επωφεληθεί. 

Τέλος, το πραγματικό και ουσιαστικό ζητούμενο παραμένει η συνολική διευθέτηση του κυπριακού με τρόπο που να διασφαλίζει δικαιοσύνη, ισότητα και ασφάλεια για όλους. Η προσπάθεια που λαμβάνει χώρα σε επίπεδο διαπραγματεύσεων βρίσκεται σε καλό δρόμο. Κανένα αποτέλεσμα όμως δε θα είναι ικανοποιητικό αν κριθεί μέσα από τον φακό του ανορθολογισμού και της φοβέρας που ορισμένοι επιδιώκουν συνειδητά και διαχρονικά να καλλιεργούν.

Γι αυτό είναι σημαντικό όταν καλεί η λογική, να απαντάμε πάντα… το τηλέφωνο! 

June 27, 2015 - Xenia Constantinou No Comments

Τελείωσαν οι χίμαιρες


Έξι μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η εικόνα η οποία παρουσιάζει η Ελλάδα είναι καταθλιπτική. Η οικονομία της χώρας είναι εξαντλημένη από την παρατεταμένη αβεβαιότητα, η ανεργία έχει αυξηθεί, το τραπεζικό σύστημα στραγγίζει καθημερινά, ενώ οι δημοσιονομικοί δείκτες έχουν σαφώς χειροτερέψει. 
Το μοναδικό έργο που έχουν να παρουσιάσουν μετά από έξι μήνες διακυβέρνησης είναι το πόρισμα της λεγόμενης «Επιτροπής Αλήθειας» που αποφάσισε ότι το χρέος είναι «παράνομο, επονείδιστο και μη βιώσιμο». Κατά τα άλλα οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας αντιμετωπίζονται πλέον σχεδόν από όλους ως κακομαθημένα παιδιά οι οποίοι με δασκαλίστικο ύφος και έπαρση κάνουν διαλέξεις οικονομικής πολιτικής στους συναδέλφους τους. 
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι όσο τα περιθώρια στενεύουν και οι πιθανότητες να καταλήξουν σε νέα συμφωνία εξανεμίζονται, επιτελείται μία συνειδητή προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει από απλούς πολίτες ως λειτουργούς του τύπου και στελέχη της αντιπολίτευσης ως εχθρούς του έθνους, δοσίλογους και πουλημένους σε ξένα κέντρα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει μετατρέψει τη Βουλή των Ελλήνων σε λαϊκό δικαστήριο και αυτοανακηρύχθηκε δικαστής. 
Δυστυχώς η κατάσταση είναι οριακή. Η αξιοπιστία της χώρας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Τόσους μήνες δεν εξανεμίστηκε μόνο το πλεόνασμα και οι καταθέσεις, εξανεμίστηκε δυστυχώς η εμπιστοσύνη προς τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Κανένας πλέον σήμερα δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να τηρήσει την εφαρμογή της οποιασδήποτε συμφωνίας. 
Ο χρόνος τελειώνει, τα περιθώρια στενεύουν, ο εκνευρισμός είναι κυρίαρχος και η αξιοπιστία της Ελληνικής κυβέρνησης βρίσκεται στο ναδίρ. Το ερώτημα είναι ξεκάθαρο. Είτε συμφωνία με τους όρους των δανειστών, είτε, χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ. Άλλος δρόμος ουσιαστικά δεν υπάρχει και δυστυχώς η πραγματικότητα είναι ότι άργησε πολύ και για τα δύο. Τώρα ότι και αν αποφασίσει να κάνει θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος απ’ ότι μόλις είχε αναλάβει. 
Σε κάθε περίπτωση όμως, ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρει τις αποφάσεις του και θα πρέπει να πάρει τη χώρα σε εκλογές επειδή ναι μεν η λαϊκή εντολή όπως αρέσκεται να λέει είναι «νωπή» αλλά νωπά είναι ακόμα και τα συνθήματα και οι υποσχέσεις. Ο κόσμος πριν από έξι μήνες ψήφισε κατά πλειοψηφία τα αντιμνημονιακά κόμματα γιατί «είδε όλους τους άλλους». Τώρα που πλέον είδε και αυτούς ο ελληνικός λαός θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσει συνειδητά ποιο δρόμο θα ακολουθήσει. Εντός ή εκτός ευρώ με επίγνωση των δυσκολιών που συνεπάγεται η κάθε επιλογή.
Αλλά και πάλι μία κοινωνία η οποία έχει αποχαυνωθεί τόσα χρόνια από τη μακάρια ΝΔ, το παλαιοκομματικό ΠΑΣΟΚ, το αντι-μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, το εθνομανές ΑΝΕΛ και τη φασιστική Χρυσή Αυγή, έχει άραγε ελπίδες σωτηρίας; 

Υπάρχει ποτέ περίπτωση η ελληνική κοινωνία από την αριστερά ως τη δεξιά να σταματήσει να καγχάζει ότι τους χρωστά χάρες όλη η ανθρωπότητα, ότι όλα είναι συνωμοσίες εναντίον τους και να εργαστεί σκληρά για να οικοδομήσει μία νέα Ελλάδα που να κοιτάζει με περηφάνια το παρελθόν αλλά, να στηρίζεται γερά στο παρόν και να ενεργεί με το βλέμμα της στο μέλλον; Αν δεν υπάρχει, από κάπου θα πρέπει να ξεκινήσει να αναδύεται. 

June 14, 2015 - Xenia Constantinou No Comments

Ξεθάβοντας παιδικές αναμνήσεις…

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι στην Παπαρηγοπούλλου στην ενορία του Αγίου Νικολάου στη Λάρνακα. Στην πίσω αυλή υπήρχαν τα λεγόμενα «βοηθητικά» δωμάτια στα οποία έμεναν οι γιαγιά και ο παππούς από την πλευρά της μητέρας μου.

Στα «βοηθητικά» αυτά δωμάτια -που ουσιαστικά ήταν ότι είχε απομείνει από ένα παλαιότερο σπίτι που έδωσε πλέον τη θέση του στο δικό μας πατρικό- κυριαρχούσαν παντού οι φωτογραφίες του νεαρού Χριστάκη. Φωτογραφίες κάθε μεγέθους, οι πλείστες ασπρόμαυρες και ξεθωριασμένες, οι περισσότερες δίχως κορνίζες αλλά τοποθετημένες με προσοχή σχημάτιζαν σειρά η μία δίπλα στην άλλη πάνω από κάθε έπιπλο.
 
Στην οικογένεια μας είχαν μιλήσει από πολύ νωρίς για τον αγνοούμενο θείο. Οι περιγραφές ήταν συχνές και με κάθε λεπτομέρεια. Μάθαμε τι φαγητό του άρεσε, ξέραμε τι σκανδαλιές είχε κάνει, πως οδηγούσε, πως φώναζε την μάνα του, πως τον αποχαιρέτησαν εκείνη την τελευταία ημέρα που τον είδαν. Κάποιες φορές άκουγα τους μεγάλους να μιλάνε για τα διάφορα σενάρια ως προς το τι μπορεί να είχε συμβεί. Το σενάριο να ήταν νεκρός δεν υπήρχε ή καλύτερα, δε θέλαμε να υπάρχει γι αυτό και δεν το συζητούσε κανείς. Αντίθετα μάλιστα, η γιαγιά μου ήθελε τόσο πολύ να πείσει τον εαυτό της ότι ήταν ζωντανός και ότι μια μέρα θα γυρίσει  που καμιά φορά στην απόγνωση της πάνω μονολογούσε, «ας είναι καλά και αν έμεινε στην Τουρκία και παντρεύτηκε Τουρκάλα δεν πειράζει…». Η παιδική μου φαντασία μαζί με την  κατανόηση έμπλεκαν. Δεν ήξερα τι να πιστέψω. Κάποιες φορές νόμιζα ότι σχεδόν τον είχα δει αυτόν τον ψηλό, λιγνό θείο να επιστρέφει με τα στρατιωτικά του, όπως ακριβώς ήταν στις φωτογραφίες.

Έτσι περνούσαν οι μήνες και τα χρόνια ώσπου κάποια στιγμή τη γιαγιά τη χάσαμε από ένα ξαφνικό εγκεφαλικό κάπου εκεί στα εξήντα της. Η μάνα μου επιμένει μέχρι σήμερα ότι δεν άντεξε το κεφάλι της όλη αυτή την αγωνία της εξαφάνισης του Χριστάκη και το ίδιο πιστεύω και εγώ. Μετά από μερικά χρόνια την ακολούθησε και ο παππούς.

Τα χρόνια πέρασαν, φύγαμε από εκείνο το σπίτι. Τις φωτογραφίες τις πήραμε μαζί μας. Μαζί και το μίσος. Το «βρωμότουρτζιοι» ήταν το πρώτο και το τελευταίο που ψέλλιζε η μάνα μου τότε κάθε φορά που κάποια συζήτηση ανοιγόταν για το κυπριακό και το ’74. Από ένα σημείο και μετά οι ελπίδες άρχισαν να σβήνουν, μετά δεν το συζητούσαμε πλέον αλλά όλοι γνωρίζαμε ότι ο Χριστάκης είναι νεκρός.

Στα χρόνια που πέρασαν, η επίσημη προπαγάνδα για τους αγνοούμενους άρχισε να ξεγυμνώνεται προκαλώντας την οργή αρκετών συγγενών περιλαμβανομένης και της δικής μου οικογένειας. Καθοριστική ήταν όμως η ημέρα που η Σεβγκιούλ Ουλουτάγκ αναζήτησε -δίχως υστεροβουλία- και τον δικό μας άνθρωπο και γνωρίστηκε με τη μητέρα μου. Τότε ήταν που το δράμα των αγνοουμένων ξεδιπλώθηκε στις πραγματικές του διαστάσεις.

Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια την πόρτα μας χτύπησαν οι λειτουργοί της Διερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοούμενους. Οι μαρτυρίες που συνέλεξε η ΔΕΑ κατέληγαν στο ότι στρατιώτες του 216 πιάστηκαν αιχμάλωτοι στο Παλαίκυθρο και μεταφέρθηκαν σε τουρκοκυπριακά χωριά όπου παραδόθηκαν σε άτακτες ομάδες ένοπλων τουρκοκυπρίων με τη γνωστή πλέον τραγική κατάληξη.

Σε όλη αυτή την περίοδο της αναζήτησης όμως άλλαξαν τόσα πολλά που ο πόνος της κατάληξης δεν μετουσιώθηκε σε επιπλέον μίσος αλλά σε μάθημα ζωής. Όχι από αφέλεια αλλά από εμπειρία. «Να φροντίσετε να μάθετε να ζείτε ειρηνικά», λέει πλέον η μάνα μου, σχεδόν, θυμωμένη. «Ποτέ ξανά πόλεμος».

… Μόλις χθες ανακοινώθηκε ότι η τουρκοκυπριακή πλευρά ενημέρωσε επίσημα ότι κατέχει ενδείξεις ότι δίπλα από τις τουρκοκυπριακές φυλακές ετάφησαν μαζικά πεσόντες Ελληνοκύπριοι από τις μάχες της Λευκωσίας. Ενώ ζητά και την επανεκταφή των 126 Τ/Κ που δολοφονήθηκαν το 1974 από τα χωριά Μάραθα, Αλόα και Σανδαλάρη. 
 
Μου πήρε πολλά χρόνια για να μάθω τον πόνο αντί να τον μετρώ, να τον σέβομαι. Έμαθα ότι είναι ένα να κάνεις πολιτική ανάλυση γεγονότων, να αναλύεις το διεθνές δίκαιο και τις συμβάσεις και είναι άλλο να αναλύεις τον ανθρώπινο πόνο. Μπροστά στο τελευταίο, το μόνο που ταιριάζει είναι σεβασμός. Η αξιοποίηση της κάθε πληροφορίας και η διακρίβωση της τύχης του κάθε αγνοούμενου θα αποτελεί ένδειξη σεβασμού και προς τις οικογένειες αλλά και θα αποτελεί ένα καλό στήριγμα για την διαδικασία επίλυσης που βρίσκεται σε εξέλιξη…
 

June 5, 2015 - Xenia Constantinou No Comments

Κάθε λογής επιμετρητές


Ο πολύ βαρύς αγαπητός κύριος Θεμιστοκλέους τα πήρε στο κρανίο όταν η κυρία Ειρήνη Χαραλαμπίδου μοιράστηκε διαδικτυακά άρθρο του Γ. Καλλινίκου συνοδευόμενο με δικό της σχόλιο για τον ανδρισμό που πρέπει να «μετριέται στην ψυχή» όπως η ίδια έγραψε. Το άρθρο κοσμούσε μία παλαιότερη φωτογραφία των δύο η οποία μεταφέρθηκε αυτόματα στο προφίλ της κυρίας Χαραλαμπίδου.
 
Ο κ. Θεμιστοκλέους ο οποίος ως γνωστό δε χρειάζεται και πολλά για να τα πάρει στο κρανίο, θεώρησε ότι θίχτηκε ο ανδρισμός του και της αφιέρωσε την «οφειλόμενη» κατά τον ίδιο απάντηση. Η οποία κατέληγε χαρακτηρίζοντας ως πλέον αρμόδια για να επιμετρά τον σωματικό ανδρισμό την κα Χαραλαμπίδου, σε αντιδιαστολή με τον ίδιο που δήλωνε παντελώς αναρμόδιος για το θέμα. 
Μια αναφορά απαράδεκτη, χυδαία και προσβλητική όχι μόνο έναντι της κυρίας Χαραλαμπίδου που ήταν η άμεση αποδέκτης της, αλλά, έναντι κάθε πολίτη αυτής της χώρας που θεωρεί ότι τέτοιου είδους προσβολές δεν έχουν καμιά θέση στον δημόσιο διάλογο. O κ. Θεμιστοκλέους προσέβαλλε με εκείνη την απαίσια δήλωση τον εαυτό του, την παράταξη του και το θεσμό που εκπροσωπεί. Αν δεν το κατάλαβε ο ίδιος και οι θαυμαστές/τριες του είναι θλιβερό,αλλά δεν είναι της παρούσης.
Μέσα σε λίγες ώρες μετά από την ανάρτηση Θεμιστοκλέους προκλήθηκε έντονη δημόσια συζήτηση. Στον Δημοκρατικό Συναγερμό, ο Πρόεδρος της παράταξηςάναψε το πράσινο φως από νωρίς το πρωί για να εκδοθεί ανακοίνωση που να καταδικάζει και να διαχωρίζει τη θέση του κόμματος από την τοποθέτηση του βουλευτήτου, παρόλο που, δεν είναι καθόλου συνηθισμένη πολιτική πρακτική να εκδίδονταιδελτία τύπου για σχόλια στελεχών σε κοινωνικάδίκτυα. Το  συγκεκριμένο ωστόσο κρίθηκε ως πολύ σοβαρό για να μείνει ασχολίαστο. 
Η ανακοίνωση μεταξύ άλλων έγραφε, «Σε καμία περίπτωση, δενυιοθετούμε τοποθετήσεις που διατυπώνονται με τρόπο που εκφεύγει του πολιτικού πολιτισμού και των θεσμίων που πρέπει να κυριαρχούν στο πλαίσιο της δημοκρατικής έκφρασης απόψεων. Ηπροσήλωση μας στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις επιλογές του καθενός είναι δεδομένη. Σεαυτότοπλαίσιο αρχών, δενμπορούμε να δεχτούμε προσβλητικές εκφράσεις και φραστικές επιθέσεις κοινωνικής μισαλλοδοξίας με σεξιστικούς υπαινιγμούς, όποιακαιανήτανηπρόκληση.».  
Από την πρώτη στιγμή, η προσωπική μου θέση ήταν ότι  α) συγκεκριμένηανακοίνωσηέπρεπε να εκδοθεί κεντρικά–και όχι από τη ΓΟΔΗΣΥ όπως αργότερα ισχυριστήκαν κάποιοι– καιβ) το ύφος και ο τόνος της ανακοίνωσηςήταν ο κατάλληλος. Οι μόνες παραλείψεις που κριτικά και εκ των υστέρων  διαπιστώνω, θα ήταν ενδεχομένως μία ονομαστική αναφορά -καθαρά για λόγους αυστηρότητας- (παρόλο που εξυπονοείτο) καθώς, και μία δημόσια απολογία έναντι όσων έθιξε ο βουλευτής με το σχόλιο του.
Διαφωνώ με τη θέση που διατυπώθηκεαπό πολλούς ότι το περιστατικό αφορούσε μία δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ άντρα – γυναίκας και ότι έπρεπε εμείς (ως γυναίκες) να προστρέξουμε να υπερασπιστούμε το φύλο μας. Θεωρώ ότι η αντιπαράθεση αφορούσε  από τη μια όσους και όσες,  άντρες και γυναίκεςυποστήριξανμε θέρμη το σεξιστικόσχόλιο, ύφος και τόνο του κ. Θεμιστοκλέους και, από την άλλη, όλες και όλους όσοι καταδικάζουν τέτοιου είδους προσεγγίσεις.
Προφανώς όμως για μία μεγάλη μερίδα επικριτών λειτουργούν και με άλλα κριτήρια. Γιατί δε μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά πως τόσοι πολλοί έκριναν ότι η καλύτερη απάντηση στον σεξισμό του κ. Θεμιστοκλέους ήταν η καταφυγή σε ανάλογα σεξιστικά σχόλια για τον ίδιο. Μέσα σε μερικές ώρες το διαδίκτυογέμισε με ειρωνικές έως και υβριστικές αναφορές για την εμφάνισή του, για τη σεξουαλικότητά του, για τις σωματικέςτου επιδόσεις του κλπ. 
Αν το άξιζε; Κάποιοι θα πουν και με το παραπάνω. Αλλά πότε ακριβώς σταματά όλος αυτός ο σεξισμός και ρατσισμόςστην πολιτική ζωή και στον δημόσιο διάλογο; Σε ποιες περιπτώσειςδικαιολογείται και πότε καταδικάζεται; Ο προσωπικός επιμετρητής της δημοκρατίαςκαι του πολιτισμού του καθενός που σταματά; Στο κόμμα του; Στο φύλο του; Στους φίλους του;
Όσο κρίνονται τα πρόσωπα αντί οι πολιτικέςπου τα πρόσωπα εκφράζουν, τα προχθεσινό περιστατικό θα είναι ένα από τα πολλά. Ορισμέναπολιτικάστελέχη έμαθαν να «τρέφονται»πολιτικάμόνο μέσα από τους υψηλούς τόνους της έντονης αντιπαράθεσης. Δε λέω στην πολιτικήείμαστε, όχι στο κατηχητικό, αλλά, όταν τρώγεσαι κάθε μέρα με τα ρούχα σου, δε θες και πολύ για να πατήσειςτην μπανανόφλουδα του ρατσισμού, όπως καλή ώρα την έπαθε ο κ. Θεμιστοκλέους. 
Σε κάθε περίπτωση, η ποιότητα στον διάλογο θα ισχύσει όταν και οι πολιτικοίκαι οι δημοσιογράφοι και ο κόσμος εκπαιδευτούν αντί να σχολιάζουν την εξωτερικήεμφάνισηή τις προσωπικές επιλογές του καθενός και της καθεμιάςνα σχολιάζουν και να επικροτούν ή να κατακρίνουν τις πολιτικέςθέσεις και απόψεις. 
Scroll to top